Arches, Utah

Op naar Arches, dit moet een prachtig park zijn waar we wederom onze ogen uit gaan kijken. We kunnen alvast verklappen dat dit het geval was. Onderweg naar Arches merk je duidelijk dat we in zuidelijke richting trekken, de omgeving lijkt minder "groen", warmer en platter te worden. De rode stenen, waar deze staat bekend om staat, worden steeds prominenter in het landschap. De lucht is strak blauw waar we beide erg blij om zijn gezien de stormachtige vorige km's. We naderen Moab, het stadje dat we de komende dagen thuis gaan noemen. Van hieruit kan je Arches National park en Canyonlands National park bezoeken.

We zien in de verte een vliegtuigje landen wat er op duidt dat er een vliegveld in de buurt is. 2 km verder passeren we een grote billboard met daarop een "see Arches from 10.000 ft”. Het is van een reclame van een skydive bedrijf. Nicky heeft mij enkele jaren geleden hierop getrakteerd voor me verjaardag. Dit was een hele ervaring en gaf een geweldige kick. Zelf was ze toen (weer eens) op vakantie dus kon ze de sprong niet maken. Wel heeft ze ooit de wens uitgesproken. Enkele honderden meters na het bord stel ik voorzichtig voor om hier een sprong te maken. Ik weet niet meer exact te reactie maar het was iets van "lijkt me geen goed idee" of "echt niet". Na een minuut of twee in stilte te hebben gereden veranderd dit standpunt enigszins. "Ik wil het wel een keer gedaan hebben" en "dit is wel een hele mooie locatie daarvoor". We arriveren op onze bestemming en stationeren ons huisje (lees: stekker in stopcontact steken). We googelen wat en na twee mailtjes reserveren we een sprong voor de volgende ochtend 8uur.

Die avond vertrekken we richting het stadje en eten bij een Mexicaans restaurant. Ook doen we een boodschapje bij de locale supermarkt wat altijd weer een spektakel is. Zo veel keus. Praktisch alle artikelsoorten hebben een eigen gangpad. Een hele rij sausen bijvoorbeeld of een gangpad aan frisdrank. Ik ben vast al wat aangekomen met al het lekkers dat op elke straathoek te koop is. In een e-mail bevestinging die we ontvingen van de Skydive Club, werd als kledingvoorschrift een korte broek, iets met lange mouwen en sneakers aangeraden. Nicky zal nog schoenen moeten kopen. Dat kan in de VS gelukkig nog best om half 9 ‘s avonds.

Ik weet niet of het de jetlag is of de vele indrukken maar veel later dan 10uur maken we het niet. Af en toe kijken we wat nieuws. Zoals het nieuws dat de euro flink in waarde is gestegen, nadat de Amerikaanse centrale bank heeft besloten door te gaan met het bijdrukken van dollars (economie stimuleren. Hierdoor zijn wij als Europeanen, op vakantie in de VS, binnen enkele minuten rijker geworden :). Na 24 uur en zeker zo vaak de verbinding te hebben moeten herstellen is het gelukt om de laatste aflevering van Breaking Bad te downloaden. Geen makkelijke opgave met camping WiFi. Maar de mensen die kijken weten dat et zeker de moeite waard was, oef wat spannend.

De wekker gaat, voor het eerst deze trip trouwens, en we maken ons klaar voor de dag die gaat beginnen met een sprong van meer dan 3km hoogte. We arriveren op het vliegveldje waar we worden opgewacht door Keith, de eigenaar van de Skydive Club. Hij begint met een kleine introductie en uitleg. Vervolgens verwelkomd hij ons in het land der rechtszaken en vraagt ons een reeks aan formulieren in te vullen waar we eigenlijk verklaren dat we zijn bedrijf niet zullen aanklagen als we overlijden etc. Daarna krijgen we een video te zien van de parachutemaker die ook nergens aansprakelijk voor gehouden wil worden. Moet zeggen dat dit proces niet goed is voor de zenuwen. Ze vragen of we alles willen vastleggen op video, voor een flinke meerprijs, maar dit slaan we af. We maken kennis met onze instructeurs met wie we de sprong gaan maken. Nicky mag haar parachute kiezen en omdat ik al eens een sprong gemaakt heb krijg ik de eer om tijdens de sprong aan het touwtje te trekken om de parachute te openen.

Dan is het zover. We klauteren in het kleine vliegtuig en beginnen de klim naar 10.000 ft. Het uitzicht is adembenemend zo hoog boven Canyonlands en Arches. We mochten onze eigen camera meenemen om van het uitzicht foto's te maken. Tijdens de vlucht vraag ik of ik een filmpje mag maken van Nicky die als eerste zal springen. Dit mag niet maar de piloot, die ik de camera overhandig, zal een poging wagen. Het signaal dat we de gewenste hoogte bereikt hebben wordt geven en de deur gaat open. Dit was voor mijn eerste keer het "ergste" moment. Naar het randje van de deur toeschuiven op die hoogte is erg onnatuurlijk. Nicky doet het zonder tegen te stribbelen en daar gaat ze! Ik volg enkele seconden later. Wat een heerlijk gevoel die vrije val, helemaal met het uitzicht hier. De piloot weet mijn sprong erg mooi vast te leggen, zie video op FB. Je zit ook zo weer aan de grond waarna je beseft dat je nog leeft en de adrenaline weer wat afneemt in je lichaam. Na het uitwisselen van high five's verlaten we het vliegveld.

Om 10uur zijn we alweer onderweg naar het park om Arches te gaan bezichtigen. Prachtige rotsen die allerlei namen zijn gegeven zoals The Three Gossips, Balanced Rock, The Windows en de bekendste The Delicate arch. Had park is eigenlijk één weg waar je stopt om de bezienswaardigheden te bekijken, te beklimmen of een wandeling te maken.

We zijn er nog niet uit of we de klim naar de Delicate Arch gaan maken, dit moet een hele klim zijn. Laten we The Delicate Arch eerst vanaf een viewpoint bekijken wat ongeveer 1km lopen is. Na 45 min klauteren hebben we de viewpoint nog steeds niet weten te bereiken. Wat blijkt dat we nu de 5 km klim aan het maken zijn naar de Delicate Arch zelf. We hebben nu al zoveel energie en tijd geïnvesteerd dat we besluiten om door te gaan. Zweten doen we toch al. We passeren bergbeklimmers volledig uitgerust met schoenen, stokken en drinkflessen. En daar gaan we op onze slippertjes. Het lijkt een trend te worden, we hebben met hetzelfde schoeisel de Etna op Sicilië beklommen in 2010.

Achteraf blijkt dat we (eigenlijk mijn reisgenote, haha) een navigatiefout gemaakt heeft. Ze is een geweldige bijrijder en beheerst het kaartlezen prima. Af en toe verwarring over links en die andere links heeft er toch mooi voor gezorgd dat we deze prachtige Arch van zo dichtbij hebben ervaren! We zijn die avond bek af van de lange dag en zoals gebruikelijk liggen we er voor 10uur in.

Goedemorgen NL, kunnen we zeggen als wij gaan slapen. Het is daar immers 9 uur later.

We kunnen maar een beperkt aantal foto's (kosteloos) uploaden op waarbenjij.nu. We zullen nu ook meer Facebook gebruiken omdat hier ook video's kunnen worden gepost. Ik hoop dat de meeste lezers over FB beschikken om zo de foto,s te kunnen blijven zien.

@ dad it might be time to join if you want to see me jumping out of a plane! ;)

Groetjes,

CnN