Camper pick-up en Olympic Washington State
Blijf op de hoogte en volg Chris en Nicky
13 September 2013 | Verenigde Staten, Port Angeles
Terwijl we wachten op onze vlucht naar Vancouver bellen we de camperverhuurder om te vragen hoe laat we worden opgehaald van het hotel. Dit blijkt pas rond 14:00 uur te zijn. We balen hier een beetje van omdat we hebben afgesproken met een oude bekende (buurvrouw van 25 jaar geleden in Virginia) die nu op enkele km's woonachtig is van waar we de camper gaan ophalen. Ze blijkt ook bereid te zijn ons te komen ophalen uit Canada, wat een lieverd.
We checken omstreeks 11:00 uur uit het hotel en parkeren onszelf op de stoep om te wachten op onze lift. Het is een warm wederzien en de rit richting de grens gebruiken we om bij te praten en herinneringen op te halen. Ze leidt ons rond haar woonplaats, Birch Bay een afgelegen dorpje helemaal links bovenin de VS. Gezien het feit dat ze me als kind vaak gevoed heeft, lijkt het ons wel op z'n plaats haar te trakteren op lunch voordat we onze reis voortzetten richting de camperverhuurder.
De maatschappij waar onze camper is geboekt staat blijkbaar niet bekend om de beste campers dus we vinden het erg spannend wat we zullen krijgen. Nicky heeft nog doorgegeven dat ze een reisagente is en hopen hiermee een redelijke camper te krijgen. We worden afgezet bij de verhuurder waar we afscheid nemen van m'n buurvrouw en de papieren in orde maken. En dan wordt de 8,5 meter lange gevaarte voorgereden. Het is een beauty, een model 2014 met amper 10k op de teller. We zijn in onze nopjes want van binnen ziet ie er ook prachtig uit. Volledig uitgerust met douche, toilet, meerdere bedden, een keuken incl. gasstel, oven, magnetron, koelkast, vriezer en TV/dvd. Dat is nog eens wat anders dan backpacken, wat we de afgelopen twee jaar gedaan hebben in Azië. Na een korte uitleg van hoe alles werkt plakken we met een kloddertje spuug de Tom Tom op de vooruit en worden de coördinaten ingetoetst van Brinnon.
De eerste km's sturen zijn ff wennen met dit bakbeest. Ff oefenen met de enorme spiegels en dode hoeken. Het is echter goed te doen met de brede wegen en parkeerplaatsen die Amerika rijk is. We stoppen om wat boodschappen te doen waarmee we de koelkast en vriezer kunnen vullen. Ook kopen we een kabeltje waarmee we de laptop op de TV kunnen aansluiten. Zo kunnen we onze eigen series/films kijken op de ingebouwde flatscreen. Na ongeveer 100km rijden zegt de Tom Tom "pak de Ferry". We gehoorzaamden maar ondanks de hoge kosten. Het alternatief was 300 km omrijden, wat met deze dorstige camper ook aardig wat had gekost. Na een paar donkere kronkelwegen komen we aan bij onze eerste RV campground (Recreational Vehicle). We hebben hem achteruit in weten te parkeren met behulp van de ingebouwde parkeer camera. Ook onze eerste hook-up was een feit (aansluiten op stroom, water en TV kabel).
Na een ontbijtje zetten we koers voort naar Olympic National Park, wat gedeeltelijk gelegen is aan de Grote Oceaan. De bomen in dit park zijn enorm. De eerste glimp van Lake Crescent was zo aanlokkelijk dat we de camper aan de kant zetten en ik er gelijk ben ingesprongen. Het water was kraakhelder en je kon dan ook tot de bodem kijken. Na deze verfrissende duik weer achter het stuur gekropen om de rest van het park te bezichtigen. De staat Washington staat bekend om de ideale condities voor bomen om te groeien. En dat was goed merkbaar. Er schijnt hier 5 meter regen te vallen per jaar. Wij schijnen erg veel geluk te hebben gehad met de overtollig aanwezige zon. Toen we eenmaal naast de zee reden sloeg het weer ineens om. Bewolkt en zelf een beetje miezerig. Zodra je weer landinwaarts reed kwam de zon weer tevoorschijn. Jammer, want nog een duik was niet verkeerd geweest.
Nu opzoek naar een plaats om te overnachten voor die nacht. We waren echt aan het einde van de wereld en dat was merkbaar aan de dorpjes. Alle huizen stonden er wat vervallen bij, het aantal afgedankte auto's in de tuin was vaak niet op 1 hand te tellen. De eerste camping die we hadden opgezocht bleek geen goede keuze. We zetten onze zoektocht voort en belanden op een relatief drukke camping waar we wel durfden te stoppen. Hier hebben we aardig goed kunnen overnachten. De geluiden van de V8 pick-up trucks is blijkbaar iets waar we aan zullen moeten wennen. In de wat meer afgelegen gebieden rijdt praktisch iedereen in zo'n benzine slurpende wagen. We merken op dat wij met onze 8,5 meter camper tot de kleinere categorie behoren. De dingen die hier rondrijden of rond gesleept worden zijn enorme "huizen".
Morgen staat Mount Rainier op het programma.
Groet,
CnN
We checken omstreeks 11:00 uur uit het hotel en parkeren onszelf op de stoep om te wachten op onze lift. Het is een warm wederzien en de rit richting de grens gebruiken we om bij te praten en herinneringen op te halen. Ze leidt ons rond haar woonplaats, Birch Bay een afgelegen dorpje helemaal links bovenin de VS. Gezien het feit dat ze me als kind vaak gevoed heeft, lijkt het ons wel op z'n plaats haar te trakteren op lunch voordat we onze reis voortzetten richting de camperverhuurder.
De maatschappij waar onze camper is geboekt staat blijkbaar niet bekend om de beste campers dus we vinden het erg spannend wat we zullen krijgen. Nicky heeft nog doorgegeven dat ze een reisagente is en hopen hiermee een redelijke camper te krijgen. We worden afgezet bij de verhuurder waar we afscheid nemen van m'n buurvrouw en de papieren in orde maken. En dan wordt de 8,5 meter lange gevaarte voorgereden. Het is een beauty, een model 2014 met amper 10k op de teller. We zijn in onze nopjes want van binnen ziet ie er ook prachtig uit. Volledig uitgerust met douche, toilet, meerdere bedden, een keuken incl. gasstel, oven, magnetron, koelkast, vriezer en TV/dvd. Dat is nog eens wat anders dan backpacken, wat we de afgelopen twee jaar gedaan hebben in Azië. Na een korte uitleg van hoe alles werkt plakken we met een kloddertje spuug de Tom Tom op de vooruit en worden de coördinaten ingetoetst van Brinnon.
De eerste km's sturen zijn ff wennen met dit bakbeest. Ff oefenen met de enorme spiegels en dode hoeken. Het is echter goed te doen met de brede wegen en parkeerplaatsen die Amerika rijk is. We stoppen om wat boodschappen te doen waarmee we de koelkast en vriezer kunnen vullen. Ook kopen we een kabeltje waarmee we de laptop op de TV kunnen aansluiten. Zo kunnen we onze eigen series/films kijken op de ingebouwde flatscreen. Na ongeveer 100km rijden zegt de Tom Tom "pak de Ferry". We gehoorzaamden maar ondanks de hoge kosten. Het alternatief was 300 km omrijden, wat met deze dorstige camper ook aardig wat had gekost. Na een paar donkere kronkelwegen komen we aan bij onze eerste RV campground (Recreational Vehicle). We hebben hem achteruit in weten te parkeren met behulp van de ingebouwde parkeer camera. Ook onze eerste hook-up was een feit (aansluiten op stroom, water en TV kabel).
Na een ontbijtje zetten we koers voort naar Olympic National Park, wat gedeeltelijk gelegen is aan de Grote Oceaan. De bomen in dit park zijn enorm. De eerste glimp van Lake Crescent was zo aanlokkelijk dat we de camper aan de kant zetten en ik er gelijk ben ingesprongen. Het water was kraakhelder en je kon dan ook tot de bodem kijken. Na deze verfrissende duik weer achter het stuur gekropen om de rest van het park te bezichtigen. De staat Washington staat bekend om de ideale condities voor bomen om te groeien. En dat was goed merkbaar. Er schijnt hier 5 meter regen te vallen per jaar. Wij schijnen erg veel geluk te hebben gehad met de overtollig aanwezige zon. Toen we eenmaal naast de zee reden sloeg het weer ineens om. Bewolkt en zelf een beetje miezerig. Zodra je weer landinwaarts reed kwam de zon weer tevoorschijn. Jammer, want nog een duik was niet verkeerd geweest.
Nu opzoek naar een plaats om te overnachten voor die nacht. We waren echt aan het einde van de wereld en dat was merkbaar aan de dorpjes. Alle huizen stonden er wat vervallen bij, het aantal afgedankte auto's in de tuin was vaak niet op 1 hand te tellen. De eerste camping die we hadden opgezocht bleek geen goede keuze. We zetten onze zoektocht voort en belanden op een relatief drukke camping waar we wel durfden te stoppen. Hier hebben we aardig goed kunnen overnachten. De geluiden van de V8 pick-up trucks is blijkbaar iets waar we aan zullen moeten wennen. In de wat meer afgelegen gebieden rijdt praktisch iedereen in zo'n benzine slurpende wagen. We merken op dat wij met onze 8,5 meter camper tot de kleinere categorie behoren. De dingen die hier rondrijden of rond gesleept worden zijn enorme "huizen".
Morgen staat Mount Rainier op het programma.
Groet,
CnN
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
