O nee, alweer week twee

Zoals bekend ondernemen we relatief weinig. O nee, voor je het weet zit je alweer in week twee. Het eiland heeft meer te bieden dan wij tot op heden hebben bezichtigd. De eerste week ondergaan we met het idee dat we nog tijd zat hebben. Na het verstrijken van de “eerste helft” ontstaat er dan toch enige urgentie.

Wat is er eigenlijk nog allemaal te doen? Het bezoeken van traditionele dorpjes en kloosters, zwemmen door de Blue Caves, huren van een bootje of lekker slenteren door Zakynthos stad. De grotten moeten prachtig zijn maar we twijfelen of dit uitje geschikt is voor ons mannetje. We willen in ieder geval nog naar Shipwreck Beach. Zoals de naam al zegt is hier een scheepswrak te bewonderen op één van de mooiste stranden ter wereld, volgens meerdere toeristenboekjes. Ook lijkt het ons leuk om Glenn eens een boottocht te laten ervaren. We zijn voornemens deze twee te combineren. Nee niet vandaag, maar ergens in deze week. We worden steeds beter in het “Griekse leven”. Onze ingebrande t-shirtjes op onze lichamen bruinen al mooi bij dankzij dit zonovergoten eiland!

De Grieken zijn een bijzonder warm en vriendelijk volk. Van de schoonmaaksters tot de mensen werkzaam in de winkels en restaurants stralen allemaal een bepaalde levensvreugde uit. Of dit komt door het eilandleven met heerlijk weer en prachtig uitzicht, of gewoon onderdeel uitmaakt van de Griekse cultuur weet ik niet. Dit draagt zeker bij aan onze vakantiebeleving en helpt bij het loslaten van onze toch drukke/ongeduldige mindset. We passen ons vrij snel aan, soms zelfs met een middagdutje.

Ole ole is ons die middag aangeraden door een op een luchtbed dobberende meneer in het zwembad. Een erg kindvriendelijk restaurant, volgens hem. Verder niet doorgevraagd maar eenmaal aangekomen begint het kwartje bij ons te vallen. Het is eigenlijk een prachtige tuin waar alle tafels zich tussen of onder de bomen bevinden. Ook is in het midden een klein speeltuintje met een kinderkeukentje, wipwapjes en gymmatten. Glenn gaat er als een speer op af. Nicky en ik laten toch een kleine zucht van verlichting. Steeds uit eten met Glenn is soms best uitdagend. Het duurt hem vaak allemaal wat te lang waardoor het wel eens voorkomt dat ie een beetje mopperig wordt. Dit is dus ideaal. Glenn staat uiteraard in, het voor hem vertrouwde, Ikea keukentje en komt af en toe aanlopen met een bordje soep of een pannenkoek. Ook enkele medebezoekers bestellen wat bij hem en worden getrakteerd op zijn lekkernijen. Het eten is ook nog heerlijk dus gaan we hier zeker nog eens onze buikjes vullen. Meneer bakt overigens niks van het echte eten. Hij is veel te druk met het bereiden van denkbeeldig voedsel :)

De volgende dag heeft Glenn een beetje een off-day, in de ochtend heerlijk gespeeld in het zwembad. Die middag, wanneer we voornemens zijn om weer te gaan zwemmen, moppert ie en zegt ie “wat anders”. Die is blijkbaar toe aan wat afwisseling. We besluiten een klein eilandje te gaan verkennen die vanuit ons appartement te zien is. Ons uitzicht gaat nooit vervelen kan ik je vertellen. Betrap mezelf erop dat ik de neiging heb om elke dag een foto ervan te maken :).

We bellen een bootverhuurder aan de noordkant van Zakynthos. Van hieruit kan je zelf naar Shipwreck Beach varen. Ze geven echter aan dat het weer niet ideaal is, ik dacht eerlijk gezegd dat het een grapje was. De zee was namelijk erg rustig waar wij vertoeven, maar Zakynthos is blijkbaar groot genoeg om deze verschillen te hebben. Een dag later pakken we de auto en rijden door pittoreske dorpjes naar het noorden. De weergoden laten het vandaag helaas niet toe om zelf naar Shipwreck Beach te varen.

We besluiten met een toer mee te gaan met een iets grotere boot die minder hinder ondervindt van de grote golven. We varen langs prachtige rotswanden en grotten. Het prachtige water en uitzicht maakt blijkbaar weinig indruk op onze kleine man. De deinende golven wiegen die jongen zo in slaap. Bij de verhuur hadden ze ons verteld dat het aanmeren bij het aangestrande schip niet mogelijk was vanwege de hoge golven en dat we erlangs gingen varen om wat foto’s te kunnen nemen. Eenmaal aangekomen vaart de boot echter direct naar het strand. De communicatie tussen verhuurders en de kapitein lijkt niet optimaal.

Nu komt het mooie. Ik stap als eerste van de boot, alleen om wat foto’s te nemen, dacht ik. Nicky blijft even aan boord omdat Glenn ligt te slapen. Na een rondje om het wrak zie ik ineens onze boot niet meer. O shit ik heb blijkbaar te lang (5 min ofzo) foto’s genomen en ze zijn alweer vertrokken zonder mij, dacht ik. Wat moet ik nu..? Achteraf ligt het toch net iets anders. We worden afgezet en om na een uur weer opgehaald te worden. Nicky schrok zich ook rot toen de boot weer ging varen met Glenn en haar nog aan boord. De kapitein had inmiddels ontdekt dat niet iedereen was uitgestapt en stuurde de boot weer richting het strand om hun af te zetten. Het strand is zo prachtig dat we de schrik zo weer te boven zijn. Het hagelwitte strand, het heldere water en ook het wrak maakt het plaatje compleet. Enige nadeel was dat het hier zwart van de mensen zag. Gelukkig vertrokken de meesten toen een enorm grote boot minstens te helft van de bezoekers weer meenamen. Op de terugweg gestopt bij een mooie baai om nog even een duik te nemen.

De volgende dag hebben we de smaak te pakken en besluiten hier in het zuiden zelf een bootje te huren zodat we ook nog even mogen sturen. Het is heerlijk vertoeven op het water. We verkennen wat onbewoonde eilandjes en meren aan om een duik te nemen. Glenn mag uiteraard ook even sturen maar die wil alleen maar rondjes varen. Ze zullen wel gedacht hebben, dat is vast een dronken zeeman, zoals we slingerden.

We zijn blij dat we toch weer wat ondernomen hebben naast het plonzen in het zwembad en in de zee. Over plonzen gesproken. Glenn vond geen vaste grond onder zijn voeten eerst nog wat eng. Nu plonst ie echter zonder angst of besef van gevaar, van het rand van het zwembad. Kopje onder en alles. Hij schreeuwt “mondje dicht” als ie weer boven komt. Of “slokje” als dat niet helemaal goed ging.

We mogen hier nog twee dagen “plukken” en dan zit het er weer op. Twee weken is ook wel voldoende voor dit relatief kleine eilandje. Naar alle waarschijnlijkheid gaan we volgend jaar, met z’n viertjes, weer eens een campertrip maken in de VS of Canada. Of het schrijven ervan komt met een tweede durf ik niet te beloven :).

Voor nu de groetjes uit Zakynthos!