Strand of zwembad?

Veel spannends maken we niet mee. Voornaamste afweging die we maken is of we naar het strand of het zwembad gaan. Veelal laten we Glenn die keuze maken waardoor we tot nu toe eigenlijk altijd op het strand eindigen. Zand en water is blijkbaar net iets leuker dan alleen water. Het mannetje heeft op de tweede dag al door dat we in de koeltas wat lekkers meenemen. Nog voordat we ons kunnen stationeren onder een parasol vraagt ie al “wat lekkers mee?” Alhoewel hij het woord nee zelf veelvuldig gebruikt, vindt ie het minder fijn om van ons te horen. Hij was er direct klaar mee en wilde naar huis. Zo grappig. Na een kleine 5 min draait hij (meestal) weer bij. Helemaal toen het vanochtend gekregen opblaas speeltje werd opgeblazen.

We zitten bij een restaurant en de serveersters proberen contact te maken met Glenn. Hij wordt een beetje verlegen en duikt dan in de armen van pap of mam. Ons een niet onbekend tafereel overigens maar dit keer kreeg het nog een wending. Na het eten, dik anderhalf uur verder, zegt ie “Glenn zelf bestellen, niet een beetje spannend”. Vermoedelijk hebben we zo gereageerd. We moeten zo erg passen op wat we zeggen in zijn bijzijn. Echt alles wordt onthouden, herhaald of tegen je gebruikt. Ik had dit wel eens vernomen van andere ouders, maar nog nooit zo zelf ervaren.

Op dag vier pakken we de auto en zetten koers voor Banana Beach, “Echte” stranden zijn enigszins schaars hier op Zakynthos, maar deze valt wel onder deze noemer. Ons appartement ligt direct aan zee, ook is er een strookje zand, maar in de lengte zouden amper twee strandbedjes passen. Op Banana Beach zijn er veel strandbedjes maar die worden lang niet allemaal gebruikt. We vermoeden dat toeristen toch een eindje moeten rijden om hier te komen omdat het niet direct bij een dorpje ligt. Meneertje doet zijn middagslaapje, die op vakantie niet vanzelfsprekend is, op het strandbedje. Na een uurtje dreigt hij in de zon te komen liggen waardoor wij elke tien minuten zijn bedje moeten zien te verplaatsen zodat ie niet pal in de zon ligt.

In ons vorig schrijven heb ik het per abuis een luie vakantie genoemd. Ik moet dit toch rectificeren. Veel luieren is er niet bij, als meneer wakker is is het één en al actie. We hebben het dan ook druk met kuilen graven, kastelen bouwen en overige waterpret. We zijn deze middag blij wanneer hij een vriendje heeft gevonden die het even van ons “overneemt”. Ze kunnen elkaar niet verstaan, maar dat is ook helemaal niet nodig. Op een gegeven moment omhelzen ze elkaar even nadat Glenn viel in de branding en het vriendje hem te hulp schoot, zo schattig! Hun zwemkuil en kasteel is inmiddels weggevaagd door de opkomende vloed. Het is dan ook tijd om de emmertjes en schepjes weer bij elkaar te zoeken. Na afloop eten we wat in een prachtig lounge café gelegen aan dit strand.

We moeten circa 20 min rijden naar ons appartement in Agios Sostis. Onderweg geeft onze zoon aan dat ie naar huis wil. We geven aan daar naartoe te rijden. “Naar Meppel?” vraagt ie. We hebben nu het onderscheid kunnen uitleggen tussen ons vakantiehuis en het grote huis in Meppel, zoals hij het noemt. De laatste km’s leggen we zingend af met “we gaan nog niet naar huis”.

Het is alweer donderdag, net als de getijden wisselt de voorkeur van Glenn. De keuze valt ineens op het zwembad, wellicht omdat hier ijsjes te koop zijn :) De komende zes uur weet meneer van geen ophouden. We dobberen op een luchtbed, of eigenlijk “een piratenschip” aldus Glenn. Het voelt voor mij echter eerder als een vrachtschip want alle speeltjes moeten er ook op.

Inmiddels pakt Glenn door en besteld zelf drinken of een ijsje aan de bar. Er zijn ook gezellige mensen in het zwembad waar die naar lacht of zelfs nat spettert. Hij wordt op een gegeven moment zelfs bijdehand. Er komen twee mensen aanlopen en Glenn roept luidkeels “hoi mensen”. Hij vindt het nog wat eng als hij geen vaste grond heeft. Die middag lukt het me echter om hem te laten zwemmen. Hij voelt zich steeds vertrouwder in het water. Hij kan inmiddels 3 tot 4 meter richting het trapje trappelend overbruggen. We zijn trots, hij zelf ook want hij geeft zichzelf iedere keer een denderend applaus.

Je realiseert je op vakantie dat we, ondanks dat we beide 4 dagen werken, relatief weinig tijd met z’n drieën spenderen. Het dagelijkse programma thuis is vooral praktisch ingericht qua opvang etc. Alle tijd voor elkaar hebben blijft een schaars goed. We genieten er daarom des te meer van. Een millennial bij het zwembad verwoord het al “chill”, daar kunnen we ons wel in vinden :)