Mount Rainier, Washington state

Goedemorgen, we ontwaken voor de 2e keer in de camper. We zijn nog bezig een routine te vinden maar dat begint te komen. We worden nog een beetje vroeg wakker, heeft vast ook te maken met de jetlag. Het tijdverschil is maar liefst 9uur. Vandaag staat Mount Rainier op het programma. Hier ook weer prachtige bomen, watervallen, kronkelwegen en jawel een ijzige bergtop. Het is de 4e hoogste berg in de VS verteld het info boekje ons. Het weer is, omdat we niet meer dicht aan de kust zitten, wederom prachtig.

In het park zijn wegwerkzaamheden gaande. Opvallend is dat er hier veel vrouwen lijken te werken in deze sector. Er lijkt zelfs sprake van een 50/50 verdeling als we kijken naar de bestuurders van de asfalt truck, walsen en verkeersregelaars. Ook lijken 8/10 mannen een flinke baard (10cm of langer) te hebben in deze staat. We komen weinig internationale toeristen tegen. De voornaamste bezoekers zijn toch Amerikanen zelf. In grotere landen zie je dit vaker. De noodzaak om naar het buitenland te reizen is niet aanwezig omdat het land zelf een zeer divers aanbod heeft aan bezienswaardigheden.

We bereiken de top van de berg waarna we aan de afdaling beginnen. De uitzichten zijn spectaculair onderweg naar beneden. Tijdens de afdaling komen we bij een tunnel waar 12 feet clearence staat. Tijdens de instructies heeft de verhuurder ons op het hart gedrukt dat je altijd goed moet opletten dat je overal onderdoor past. Goed advies maar het is ons even onduidelijk of de camper 12 feet hoog is of wij onder een brug passen van 12 feet. Een sticker naast het stuur waarop staat "overhead damage will not be covered by insurance" maakt het besluit er niet gemakkelijker op. Er is een rustplaats vlak voor de tunnel waar we stoppen om wat moed te verzamelen. De weg terug is lang dus we besluiten het er op te gokken. Makkelijk zeggen we in koor, als we de tunnel eenmaal uit zijn. Het is een beetje een streven geworden om elke dag even te stoppen voor een duik. Dit lukt ook weer deze middag. We nemen een zijweggetje waar we uitkomen bij een groot meer. Op 3 bier drinkende hillbilly's na, lijkt het hele meer verlaten.

Verder bergafwaarts waren we toeschouwer van, en op enkele meters na zelf betrokken bij, een ernstig ongeval. Het ging als volgt: Wij rijden bergafwaarts op een weg die net een "beurt" heeft gehad. Er lagen nog erg veel losse steentjes op de weg. Hier werd je op geattendeerd door de vele tijdelijke borden langs de weg die een gereduceerde snelheid aangaven. Het is een weg die Mount Rainier verlaat en is gelegen langs een snel stromende rivier. Wij zijn volop aan het genieten van het uitzicht wanneer een tegenligger, met een veeeel te hoge snelheid, de controle over het stuur verliest. De auto slipt in volle vaart op onze weghelft, waarna de bestuurder probeert te corrigeren en net voor onze camper weer op haar eigen weghelft geraakt. Via de rotswand komt de auto, net achter onze kamper, tegen de vangrail aan de andere kant tot stilstand. De auto is dus via een rotswand tegen de vangrail aangebotst. De vangrail heeft gelukkig kunnen voorkomen dat de auto in de rivier beland.

In enkele seconden ga je van "O shit what just happend" naar de realisatie dat wij in ieder geval ongedeerd zijn en dan naar O nee, de bestuurder zou er nog wel eens heel erg aan toe kunnen zijn. We parkeren de kamper enkele meters verderop. Nicky belt 911 en ik ren naar het wrak. De hele auto ligt in kreukels en de accu is er blijkbaar uit geslingerd, want die ligt meters verderop op straat. Wat ga je aantreffen, ongedeerd, zwaar gewond, overleden... Bij aankomst tref ik een vrouw met haar hoofd nog op het stuur/airbag. Ze reageert gelukkig wel op m'n stem. Het lukt om de deur open te krijgen, van binnenuit via het half open raam, de deur is van buitenaf op slot. Alles wat in het voertuig lag was door de hele auto geslingerd, overal lagen sigaretten, boekjes en overige persoonlijke spullen, zelfs buiten de auto. Haar Tom Tom snoer leek een paar keer om haar benen te zijn gewikkeld. En toen rook ik de alcohol geur. Bij de pedalen zagen we, Nicky heeft de auto inmiddels ook bereikt, een open blikje bier die nog na drupte. Ze zat waarschijnlijk zelfs achter het stuur een biertje weg te tikken. We helpen haar uit de auto en wonderbaarlijk lijkt ze ongedeerd. Ze voelt zich wel een beetje shaky geeft ze aan. Ik vraag haar of ze gedronken heeft en ze zegt "yes, but please don't tell the police". Inmiddels is een andere passant uitgestapt en gaat hulp halen. Binnen no time (3 min) zijn er 2 rangers ter plaatse en die beginnen het verkeer te regelen. 1 minuut later arriveert een politieagent. Na een korte uitleg van wat er is gebeurt noteert hij onze gegevens en we kunnen gaan.

Zo pfff we omhelzen elkaar eens flink en stappen in de camper. We proberen de "stel" en "als" gedachten zoveel mogelijk te vermijden. Dit is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Je betrapt jezelf er al gauw op te denken aan wat als die auto niet weer terug geschoten was op haar eigen helft. Dan was ze/wij er minder goed vanaf gekomen. Hoe zou de vakantie dan verder zijn verlopen, zonder of met beschadigde camper. Enkele km's verderop, op dezelfde weg, komt een vrachtwagen ons tegemoet. Bij het passeren spatte het losse grint tegen onze camper waardoor we nu twee dikke barsten in het raam hebben, licht beschadigd wordt de camper sowieso ingeleverd :)

We overnachten die nacht aan een rivier waar de springende vissen een verwelkomde afleiding zijn van de eerdere gebeurtenissen.

Op naar de volgende veilige kilometers.

Groet,

CnN