Windhoek-Sesriem

We arriveren bij Terra Africa, waar we onze hoofden de eerste nacht te rusten zullen leggen. Een prachtig paradijsje met zwembad en een unieke tuintje. We worden warm onthaald door een in Namibië geboren vrouw met Duitse ouders. Ze is assertief en vraagt direct of we al plannen hebben voor het eten en dat ze wel een goed restaurant weet. We gaan in op haar advies en eten die avond in restaurant Stellenbosch. Ze heeft een taxi voor ons geregeld (rijden in het donker wordt afgeraden vanwege (verkeers) veiligheid..?) de taxichauffeur schrijft z'n nummer op, bij het afzetten, zodat we het restaurant hem kunnen laten bellen voor de terugreis. Ook weer het initiatief van de B&B vrouw. We worden afgezet bij een veel te sjiek restaurant, voor hoe wij gekleed zijn in ieder geval. Tijdens het pakken steeds geroepen "we nemen alleen het broodnodige mee" en nee, een mooi overhemd rekenen we hier blijkbaar niet toe. Onze casual kledij zorgt echter niet voor een minder serviceniveau. Heerlijk gegeten inclusief flesje wijn voor minder dan €30.

De volgende ochtend vertrekken we, na het ontbijtbuffet, richting de supermarkt om de voorraadkasten aan te vullen. We gaan de komende dagen kamperen en een gezonde buffer is gewenst. Het begint steeds vertrouwder te voelen om met links te schakelen. We rijden over een asfaltweg waar we iets fenomenaal's zien. Een groepje apen bereikt op hetzelfde moment de weg waarop wij rijden. Ze stoppen en wij zien ze gewoon rechts-links-rechts kijken om vervolgens, nadat wij voorbij zijn gereden, veilig over te steken. Het zit goed met de verkeersveiligheid wanneer de dieren zo goed opletten. Al snel verandert de ondergrond onder onze 4x4 van asfalt naar gravel. Nog best te doen kan ik je zeggen. Achteraf blijken er 3 type wegen te zijn B: asfalt C t/m E zijn gradaties gravel/zand. We hadden vast een C weg te pakken naar Sesriem.

Dit plaatsje heeft zijn naam ontleend aan de zes riemen die nodig waren om water (met een emmer) uit de nabijgelegen Canyon te kunnen halen. Standplaats 19 wijst de receptioniste aan op een primitief kaartje, dat wordt jullie "spot" voor de komende 3 nachten. We hopen, terwijl we het terrein oprijden, dat de onze er net zo uitziet als standplaatsen die we passeren. Elk plekje is georiënteerd om een boom, zo ook gelukkig standplaats 19. Een prachtige van natuursteen gemetseld muurtje omringde het geheel om nog maar niet te schrijven over het uitzicht. Dit klopte, dit is "echt" Afrika, zie ook foto's. De tent wordt voor het eerst opgezet. Toen de jongen bij de verhuurder het voordeed leek het vast een stuk soepeler te gaan dan nu bij ons. We moeten er ff handig in worden.

We bereiden voor de eerste keer een maaltijd op ons eenpitter gasstel. Pasta is goed te doen met de middelen die we ter beschikking hebben is de conclusie. Terwijl we nog wat aan het napraten zijn in bed zien we uit ons "raampje" dat enkele springbokken het terrein oplopen om eventuele etensresten op te ruimen. Erg bijzonder om van zo dichtbij deze, voor ons onbekende, beesten te zien leven. In de verte bezorgt een grote springbok ons dagelijks heerlijk vermaak. Dit beest heeft een favoriete standplaats en staat hier elke dag te grazen binnen de ronde stenen muur. Elke dag als mensen zich hier willen stationeren mogen wij aanschouwen hoe ze het moeten veroveren. De eerste kiest ervoor om met de auto een rondje te rijden zodat het beest uiteindelijk naar de uitgang wordt geforceerd. Anderen kiezen voor een strategie dat meer geduld vergt. Ze parkeren buiten de plek en wachten of beginnen wat foto's te maken of alvast wat spullen uit te pakken. Na een uur of twee staat het beest er nog en is het geduld van de mensen doorgaans op. Ze willen hun kamp opzetten en besluiten het beest te verdrijven door enkele malen te claxonneren.

De eerste nacht is echt wennen. Het matras is hard waardoor de schouders en heupen flink stijf aanvoelen. Kamperen blijft toch altijd een beetje behelpen. Constant je spullen moeten vinden en opbergen in de auto/rugzak wordt door mij nog als lastig ervaren. Het heeft ook wel zo z'n charme, helemaal in deze omgeving.

De voornaamste attractie van deze bestemming is de Sossusvlei, dit is dan ook wat we op dag 1 gaan bekijken. Het dorpje hebben we moeten bereiken via gravelwegen. Maar richting de Sossusvlei is er zo ineens een geasfalteerde weg aangelegd. Het laatste stuk is echter alleen toegankelijk met een 4x4. De georganiseerde groepsreizen moeten het laatste stukje doen met een pendel bus (Jeep). Wij hebben per slot van rekening een 4x4 dus laten we de vierwielaandrijving ook maar eens benutten. Een Nederlands stel die we die ochtend hadden gesproken waren vast komen te zitten in dit stuk en moesten gesleept worden. Een lokale man adviseerde ons om eerst lucht uit de banden te laten lopen voor meer grip en gaf ons de tip "momentum is everything" we redden het, al hebben we 1x vast gezeten door een slecht getimede versnellingswissel en soms flink gestuiterd. Zo erg zelfs dat het bakje met de pastarestjes open is gegaan en door de hele koelkast is geslingerd, oeps. De vallei ligt tussen de zandduinen en loopt bij extreme regen vol met water, een meer in de woestijn zeg maar, zie ook hier foto's want beschrijven is lastig.

Dag twee staat onze wekker al om half 6. Het voelde erg onnatuurlijk om die te zetten. We willen echter de zonsopkomst bekijken vanaf Duin 45. Nog in het donker klappen we de tent in en scheuren, zonder tanden te poetsen of gegeten te hebben, richting de duin. Het wordt al een beetje licht terwijl we de klim aan het maken zijn in het mulle zand van de duin. Vlak voordat we de top bereiken komt de zon op. Zo zie je ze niet dagelijks! Naast een prachtige zonsopkomst is het een traktatie om van de duin te kunnen rennen. En dan is het nog maar 9uur. Nog een hele dag om te plukken. We rijden terug naar de camping voor alles wat we hebben overgeslagen.

We verkennen een pad waarvan we vermoeden dat ie ons naar de nabijgelegen Canyon kan brengen. We rijden en rijden door een wei waar geen einde aan lijkt te komen. Onderweg komen we struisvogels en ander wild tegen. De twijfel wordt steeds groter of dit het juiste pad is naar de Canyon. Onderweg stoppen we bij een stapel enorme rotsblokken waarmee de Drentse hunebedden in het niets vallen. Eenmaal weer bij de camping vragen we de weg naar de Canyon. Laten we maar zeggen dat we in de buurt zaten, niet dus. De Canyon zelf is best indrukwekkend. In het regenseizoen stroomt het helemaal vol en is het een rivierbed. Die namiddag nemen we een duik in het zwembad en vervolgens chillen we wat op ons stekkie. Morgen op naar Swakopmunt.

Tot dan xx,

CnN