Week 4

Vandaag rijden we 1,5 uur naar Cheyenne, de hoofdstad van Wyoming. Hier doen we onze laatste boodschapjes. We moeten nu echt gaan opletten wat we nog allemaal inslaan. We bedenken wat we de resterende dagen willen gaan eten en doen hiervoor de benodigde boodschappen. Het is een tussen camping. Geen mooie natuur maar een leuke speeltuin en niet ver van een snelweg. De volgende ochtend vertrekken we laat. We hebben nog een was moeten doen op de camping omdat Finn die nacht, tijdens het verschonen, zijn slaapzak eronder heeft geplast. We gaan hoge bergen in en daar kan het koud worden en is het slaapzakje geen overbodige luxe.

Na een half uurtje zien we het bordje welcome to colorful Colorado. Onze 5e en tevens laatste staat van deze reis. Nog een paar km en we bereiken Rocky Mountain national park. Een kronkelweg, langs een woest kolkende rivier, maakt een goeie eerste indruk. Het kwartje valt waarom het de Rocky Mountains heten. De keien in de rivieren en bergwanden zijn veel groter dan welke gebruikt zijn voor de Drentse hunebedden. We gaan weer of the grid, geen bereik of internet. Eerste uurtjes altijd even afkicken of nou ja een beetje wennen. Het stelt je echter in staat om nog beter te genieten van de omgeving. Ons kampeerplekje begeeft zich tussen de bomen en is voorzien van een vuurplaats, die we die avond gebruiken om popcorn op te bereiden. Heerlijk om in het vuur te staren en alvast een beetje onze ervaringen te evalueren.

Nadat het vuurtje is opgebrand maken we ons klaar voor bed. Bij het opruimen van de klapstoeltjes was er nog sprake van een strak heldere hemel. Circa 10 minuten na de kus welterusten, en we beiden wat waren ingedommeld, werden we opgeschrikt door een enorme knal (onweer). De camper schudde letterlijk heen en weer, ook horen we verschillende autoalarmen afgaan in de verte. Jemig dat klonk alsof het naast ons was en niet boven ons. Toen kwam de regen en hagel. Een oorverdovend kabaal op ons dak. Een aantal keer bij de kids wezen kijken want die hadden we niet kunnen horen voorin de camper. Wij de hele vakantie maar fluisteren om ze niet wakker te maken. Ze sliepen uiteraard gewoon door dit natuurgeweld heen zonder ook maar iets te merken. Ons gefluister was dan waarschijnlijk overbodig.

Elke ochtend als Glenn wakker wordt klim ik naar boven om even bij hem te liggen. We doen dan zijn gordijntje open en turen naar buiten. Vaak zijn er allerlei interessante activiteiten gaande. Tenten worden ingepakt ontbijtjes worden klaargemaakt. Die ochtend wandelen er ook gewoon een paar elk’s voorbij. We zijn die ochtend, voor onze doen, aardig vroeg wakker. Het trotseren van de hoogste weg van de USA staat vandaag op de planning. We volgen de weg naar boven en stoppen hier en daar om de vergezichten te bewonderen. We gaan alsmaar hoger. De weg is inmiddels weer begaanbaar maar afgelopen weken is hier nog sneeuw gevallen. Op 3.300m vinden we een mooi plekje voor de lunch. We komen relatief weinig andere campers tegen. De auto is in dit park toch het favoriete vervoersmiddel. We lachen een beetje in ons vuistje bij het zien van de enorm lange rijen bij de toiletten. Na een uitgebreide lunch en een plasje op onze eigen wc trekken we voldaan verder. Even later bereiken we het hoogste punt op 3.715m. Hier rondlopen met Finn op de arm is uitputtend. Een klein rondje en je bent al buiten adem. We zitten inmiddels ver boven de boomgrens en hoger dan in Lhasa (Tibet) waar we ook een aantal dagen kortademig zijn geweest. De truien komen inmiddels tevoorschijn want het is aardig wat graden koeler vergeleken bij de hoogte van onze camping. Onderweg naar boven knalt zelfs een zak chips open in onze voorraadkast. Die kan de luchtdruk niet meer aan.

Naast enige zuurstoftekort gelukkig weinig last gehad van de hoogte. Nicky vind me die dag wel een beetje gek doen maar de White Claws (soort radlers) krijgen de schuld. Ik verdenk de hoogte in combinatie met cabin fever. We leven inmiddels een aantal weken op elkaars lip. We realiseren ons dat dit waarschijnlijk de langste periode is dat we onafscheidelijk van elkaar zijn geweest, met kinderen in ieder geval. Als we de balans opmaken is het allemaal heel goed gegaan. Weer een dagje voor mezelf kijk ik echter wel naar uit. We dwalen af, inmiddels rijden we, remmend op de motor, weer naar beneden richting onze camping. Het is nog redelijk vroeg dus besluiten we nog een uitstapje te doen naar Bear Lake om zoveel mogelijk te hebben gezien van dit wonderschone park. We maken gebruik van de “park en ride” een soort hop on hop off bus wat het verkeer in het park moet reduceren. Het meer is mooi maar weer eens in een bus is toch het hoogtepunt voor onze oudste zoon. Nicky bereid wat eten die avond waarna we de gordijnen sluiten en lekker gaan liggen voor onze laatste nacht in de Rocky Mounains.

Volgende ochtend, the 4th of July, bevrijdingsdag voor de VS. Alle Amerikanen zijn op pad en komen in grote getalen richting alle parken die het land rijk is. Bij het verlaten van het park is er praktisch file om binnen te komen. Door het bevrijdingsfeest hebben wij alleen nog een camping kunnen reserveren ver buiten Denver. Alles zat verder vol. Eerst nog ff langs een shopping mall om wat kledij in te slaan. Ik heb al wat ingeslagen in Wisconsin maar nu is het Nicky’s beurt. Naast het complex zit een werkelijk klimparadijs met allerlei glijbanen, klimrekken etc. Hier ga ik met de kinderen naartoe en kan Nicky even met vrije handen shoppen. Laat het maar aan die Amerikanen over om activiteiten voor de kids te bedenken terwijl de ouders hun geld “laten rollen”. Maar echt mooi bedacht en Glenn heeft zich helemaal uitgeleefd.

Save the best for last, gaat voor ons niet op qua campings. Onze camper staat op max 50m van een snelweg. Nee geen zoab asfalt, maar echt van die typisch Amerikaanse betonblokken waar de vrachtauto’s lekker overheen denderen. Maar wacht, dat was nog niet alles. Op pakweg 100m afstand ligt een spoorweg waar met enige regelmaat een km’s lange goederentrein passeert. Weer een groot contrast met de rust en stilte van de vorige nacht. Er is een zwembad en die afleiding hebben we nodig want de koffers moeten worden ingepakt. Morgen leggen we de laatste 100km af met de camper. We gaan em vast erg missen.

Ons huis op wielen met een volle tank en zonder schade weten in te leveren. We hebben circa 2.900 km ermee gereden en het is toch wat anders dan onze station. We pakken een Uber taxi die ons naar ons laatste slaapadres brengt van deze vakantie, de Quality Inn. Nicky en Glenn gaan richting het zwembad en Finn en ik doen et rustig aan in de hotelkamer. Die avond bestellen we pizza dat tot je kamerdeur wordt bezorgt. We genieten van een bad wat de afgelopen 3 weken niet tot de opties behoorde. Ook werd de wekker weer eens gezet. Met een shuttle reizen we af naar de luchthaven van Denver. Drie volgepropte koffers worden ingecheckt. Zo, daar zijn we vanaf. De vlucht van Denver naar Dallas was afgeladen. We hebben meer geluk met de vlucht naar Amsterdam waar veel lege stoelen ons toelachen bij het boarden. Yes!, de piloot geeft aan dat de deur gaat sluiten en er is een stoel over voor Finn. Dit maakt de 9 uur durende vlucht een stuk aangenamer!

Nu met een jetlag aan het werk en fantaseren over onze volgende bestemming. Tot snel allemaal.

Groetjes