Week 2

Mijn buurman in het vliegtuig wist me allerlei leuke weetjes te vertellen over Salt Lake City. Was vast vermoeid want ik kan me alleen info over de stad herinneren die me daarvoor ook al bekend was. Mormonen, olympische spelen en natuurlijk de zoutvlaktes. Zoutvlaktes hebben we in Namibië gezien en het olympisch dorp staat ook niet op ons lijstje. We komen er eigenlijk alleen de Camper ophalen. Eerst een nachtje in een hotel. Het is al laat door de fikse vertraging, en we proberen onze jongens snel op bed te krijgen. De volgende ochtend moeten we de verhuurder bellen om te vernemen hoe laat wij ons huisje op wielen mogen ophalen. Dat blijkt “pas” om 13:30 uur te zijn dus besluiten we na een volle bord pannenkoeken te hebben weggewerkt in het hotel, een Uber taxi te pakken richting Tempel Square. O ja, dat had mijn “buurman” ons ook aangeraden. Veel tijd hebben we niet dus blijft het een beperkt verkenningstochtje en de aankoop van wat elektronische gadgets.

Uber weer opgestart en we wachten op een dame in een witte Toyota Prius die bekend staat om haar leuke gesprekken. De app geeft aan dat ze over 6 minuten zal arriveren en je ziet precies waar ze op dat moment rijdt. Eerste keer voor ons en weer een ervaring rijker stappen we uit en staan we oog in oog met een parkeerplaats vol enorme campers. Tijdens de wandeling naar de balie ga je toch denken welke zou van ons worden..? Vele handtekening verder begeleidt de vrouw ons dan eindelijk naar de onze. Glenn duurt het allemaal te lang, iemand tips hoe je kinderen geduld kan bijbrengen? Eenmaal in de camper zie je zijn ogen weer sprankelen. Dit gaat ie leuk vinden. Helemaal een feestje toen we hem vertelden dat hij z’n eigen “kamer” zou krijgen boven de bestuurderscabine. De camper heeft zeker gebruikssporen maar het is een mooi ding.

De navigatie komt uit de tas, we moeten eerst terug naar ons hotel waar we de koffers hadden achtergelaten. Dan richting een Walmart waar we autostoelen moeten kopen. In Chicago hebben we voor 6 dagen twee stoeltjes gehuurd maar voor die prijs kan je ze ook gewoon kopen. Aangezien we toch drie weken zullen rondtoeren is dit de beste optie. We bereiken pas laat de winkel waar je echt alles kunt kopen. We zijn waarschijnlijk wat gehaast en dat merken de jongens. Ze worden mopperig en onze keuze om ook nog eens te gaan koken die eerste avond helpt niet. Je wilt toch zsm de autostoelen goed bevestigd hebben en de camper een beetje organiseren. Maar dat ging vroeger allemaal een stuk gemakkelijker herinneren Nicky en ik ons toen we nog een duo waren. Het was al met al een beetje een rommelige eerste dag.

We ontwaken na een goede eerste nacht, de jetlag zijn we inmiddels gelukkig aardig te boven. De laatste schroefjes van de hoge kinderstoel voor Finn worden bevestigd. Na het ontbijt rijden we richting Bear Lake. Onze reisleidster, Nicky voor alle duidelijkheid, heeft de “glamping experience” geboekt. We hebben een privé tuin met speelhuisje, glijbaan, golfbaantje, BBQ en jawel zelfs een jacuzzi. In typisch Amerikaanse stijl is dit alles afgezet met een groot hek zodat wij als jet setters ons niet hoeven te mengen met het gewone camping volk. Gekheid, het hek voelt toch een beetje vreemd aan. De pret voor Glenn wordt er niet minder op want zodra we de camper hadden geparkeerd was ie niet meer uit het speeltuintje te krijgen. Die avond gebarbecued, vuurtje gestookt en natuurlijk in de jacuzzi gedobberd.

De volgende ochtend willen we Bear Lake, een circa 35 km breed meer met prachtig helder water, gaan bezichtigen. Een beetje op de pof kiezen we een route om langs het meer te rijden. Glenn heeft voor vertrek van de camping een klein zwembad gespot en heeft die dag maar één missie. We moeten hem meerdere malen beloven dat we die middag nog een duik zullen gaan nemen. Dit prachtige meer maakt weinig indruk op onze kleine medepassagiers, zie foto’s. Hier merk je toch weer het verschil om zo een reis te maken met kids. Nicky en ik hadden graag nog even de toerist uitgehangen. Na een duik in het zwembad warmen we voor het laatst op in onze jacuzzi. De volgende ochtend trekken we de stekker eruit en maken de camper rijklaar voor de volgende etappe.

Normaliter zou Nicky haar klanten adviseren om in 1x door te scheuren naar Yellowstone. Dit is echter ruim 6uur rijden en kunnen we onze kinderen en dus onszelf niet aandoen. De bezienswaardigheden zijn in dit tussenstuk beperkt. Maar zoals het gezegde luidt: het gaat niet altijd om de bestemming maar om de reis. En van de reis genieten we volop! Het is een lastig te omschrijven gevoel wat je krijgt met het rondtoeren in zo’n camper. “Vrijheidsgevoel” is het beste waarmee ik op de proppen kan komen. Je hebt alles bij je, niet constant alle spullen weer inpakken om naar de volgende bestemming te gaan. Even lunchen of plassen onderweg, we zijn van alle gemakken voorzien. De jongens gaat het reizen ook aardig goed af. Finn doet vaak een tukkie en Glenn kijkt een filmpje op de iPad zodra hij het uitzicht zat is. Het uitzicht in dit tussenstuk is trouwens niet verkeerd. Uitgestrekte vlaktes met in de verte nog besneeuwde bergtoppen. De zomer komt dit jaar maar laat op gang horen we steeds.

Terwijl NL gebukt gaat onder een hittegolf liggen wij bibberend in bed. Overdag is het heerlijk korte broeken weer. Maar die avond en de komende nachten koelt het af tot circa 3 graden. Brrr die eerste nacht waren we nog niet goed voorbereid. We pakken de extra dekens en kleden ons warmer voor de komende nachten. Inmiddels aangekomen in Idaho Falls waar we een dierentuintje bezoeken voordat we richting de camping gaan. Vanavond geen zin in koken dus halen we Chinees en nuttigen dit op het picknick bankje naast onze kampeerplaats. De speeltuin is het toetje voor die avond. Morgen vroeg op voor het laatste stuk naar Yellowstone, toch een van de meest bijzondere parken die ik ooit heb gezien. Hopelijk zijn onze kinderen hier ook van onder de indruk en vallen ze niet direct in slaap.

136 km rechtdoor op Yellowstone road geeft de Tom Tom aan. Dit soort ritjes is waar cruise control voor gemaakt is. In NL kan je amper een stuk vinden waar je een langere periode beide voeten van de pedalen kan afhalen. Nicky en ik hebben zes jaar geleden het park nog bezocht. De indrukken van de prachtige natuur is me al die jaren bijgebleven. De kick van de eerste keer zullen we vast niet kunnen evenaren maar als er een park is waar een tweede bezoek gerechtvaardigd is is het Yellowstone wel. Daar zijn we dan eindelijk. Ik ga geen poging doen om alles onder woorden te brengen en zal wat meer beeldmateriaal posten. Het fotograferen lukt nog wel een beetje maar we hebben vaak onze handen vol dus worden we gedwongen van het moment te genieten en minder herinneringen vast te leggen. Ook niet verkeerd, maar jammer voor jullie. Zo kunnen we geen bewijs leveren van de drie beren die we hebben gezien of de vele bizons die we de eerste dag voorbij zijn gereden omdat Finn eindelijk sliep.

Het kamperen in Yellowstone is volledig “off the grid”. Dat wil zeggen dat er geen elektriciteit of water aansluitingen zijn op de campings. Ook wordt het drie dagen geen internet of bereik. Voor aankomst hebben we een pump en dump gedaan zodat we zelfvoorzienend kunnen zijn de komende dagen. Alle tanks die vol moeten zijn zijn gevuld en alle andere tanks hebben we geleegd. De koelkast blijft werken op propaan. We kunnen hierop blijven koken, ons water en de camper zelf verwarmen. De extra accu aan board kan alle verlichting en onze apparaten aanhouden. Wanneer we de zwaardere apparaten zoals de magnetron of tv zouden willen gebruiken moet de onboard generator worden opgestart. We zijn inmiddels al aardig verliefd op dit huisje op wielen.

Om de ware schoonheid van Yellowstone te kunnen waarderen zijn onze jongens denk ik nog te jong. Glenn vraagt op een gegeven moment “waarom is hier niet zoveel te doen papa” waarschijnlijk doelend op een gebrek aan speeltuinen en zwembaden. Het wachten op de uitbarsting van de Old Faithful vraagt veel geduld en in zijn beleving het vele lopen doet zeer aan zijn benen. Laat dit laatste je niet afschrikken. Het park is zo ingericht dat je met de auto/camper nagenoeg overal kan komen en op z’n Amerikaans alleen de laatste afstandjes te voet moet overbruggen. Ons volgend avontuur zal in het teken van de Wild West.