Overwinterweek

Er heerst een gevoel van enige urgentie bij ons als reislustige ouders. Glenn mag namelijk eind dit jaar al zijn eerste proeflessen gaan ervaren en in januari begint voor hem het echte schoolleven. Hij lijkt er aan toe en heeft er veel zin, wij overigens ook maar het gaat onze toekomstige reismogelijkheden wel enigszins beperken.

In het kader van “pakken wat je pakken kan” hebben we maar besloten een overwinterweek te boeken naar de Egyptische kust om lekker met z’n viertjes te “niksen”. Onze camperreis van afgelopen zomer was een geweldig avontuur, maar ergens ook “intensief”. We gaan naar een afgelegen resort waar je, naast zwemmen en van het zonnetje genieten, ook niet veel “hoeft” te doen! De reislust is niet minder, maar met onze twee mannetjes merk je wel een verschuiving. We zijn nog niet all-inn qua all-inclusive vakanties maar de aversie die we eerder hiervoor hadden is nagenoeg verdwenen.

Glenn heeft het er vaak over in de weken voor vertrek. Alle juffen op de crèche weten dat hij binnenkort in een “groen vliegtuig” gaat stappen. De bestemming weet hij ze ook te vertellen. Vroeger was hij minder specifiek zoals we gaan naar “opa” of naar een “eiland”. Dit ventje ontgaat niks meer. Hij bemoeit zich zelfs met het inpakken van de koffers om te waarborgen dat alle voor hem belangrijke spullen/speeltjes meegenomen worden.
We vertrekken een half uur na de geplande vertrektijd (6 ipv 5:30) van huis. Glenn stond meteen “aan”. Finn moest uit een diepe slaap worden gehaald en keek het eerste half uur nog wat “glazig”. In de stromende regen de koffers in de auto geladen, vervelend maar we zullen hierdoor vast nog meer van de zon kunnen genieten.

Nipt op tijd P3 van Schiphol weten te bereiken. De wandeling naar de shuttlebus is koud zonder jas, want die hebben we een weekje niet nodig. De temperaturen liggen immers overdag rond de 28 graden. Soepel door de douane gekomen. Fijn dat de schoenen aan mogen blijven en we onze elektronica in de tas mogen laten, volgens de nieuwe richtlijnen. De rugzak waar eten voor onze Finny in zit komt, zoals gebruikelijk, op de band voor extra controle uit. Onze gate is gelukkig niet ver en we kunnen het “groene vliegtuig” boarden. Daar gaan we dan!

Een consequentie van buiten de schoolvakanties op reis gaan is de leeftijd van onze medepassagiers. Tijdens de zoektocht naar onze zitplaatsen worden we, maar vooral onze schattige kids, glimlachend verwelkomd door grijsharige “wangenknijpers”. Het lijkt wel of de pensionado’s Benidorm hebben ingeruild voor Marsa Alam. De vlucht verloopt goed, op een incident na. Glenn heeft dorst dus geef ik hem zijn befaamde Hema drinkbeker. Ik was alleen vergeten eerst ff de dop los te draaien om zo de druk er af te halen. Meneer clickt het flesje open en als een geschudde fles champagne spoot 3/4 van inhoud eruit. Alles eronder, Glenn barst in tranen uit want z’n shirt en z’n haar is helemaal doorweekt. Alleen een reserve broek mee in de handbagage voor een eventueeel ander soort “incident” maar geen shirt natuurlijk. We hangen z’n T-shirt te drogen over de stoel en de rest van de vlucht zit meneer lekker in z’n hemdje. Weer een les wijzer zetten we voet aan de grond in Egypte.

Het is iets voor vijf en het wordt hier al snel donker. We krijgen zodoende weinig mee van de omgeving tijdens de busrit naar ons hotel. Deze duurt ongeveer een uur en Finn voelt zich volgens ons een beetje opgesloten na aardig wat vervoersmiddelen te hebben kunnen afvinken vandaag. Ineens zijn we er. De met marmer overgoten lobby is onze eerste indruk, sjieke bedoeling. De jongens gaan helemaal los nu ze eindelijk over wat meer ruimte kunnen beschikken. Het feest is compleet wanneer ze doorkrijgen dat we op een golfkarretje naar ons verblijf worden gebracht. We rijden langs enorm veel prachtig verlichte zwembaden, er zijn er 27 weet de vriendelijke Egyptenaar ons te vertellen. Denk maar niet dat we ze op bed kregen die eerste nacht vanwege alle indrukken. Uiteindelijk lukt het ons om ze in slaap te krijgen. We concluderen dat Glenn een geweldige reiziger is met steeds meer geduld! Hij vraagt heel veel maar ondergaat alles erg goed, Finn trouwens ook.

Ze hebben de “memo” dat je op vakantie hoort uit te slapen beiden gemist. Glenn trekt het gordijn open en we worden getrakteerd op uitzicht op het zwembad en de rode zee. We kunnen nu het resort pas goed gaan ontdekken. De korte broeken en slippertjes halen we uit de koffers en op naar het restaurant voor het ontbijt. We hebben dagelijks de keuze uit 4 restaurants. Het resort is nog maar een jaartje oud en alles ziet er op en top uit. Complimenten weer voor de reisleidster van de fam!!

3 van de 27 zwembaden zijn volledig ingericht voor de kleintjes. Glijbanen en één en al waterpret. We hebben onze handdoeken nog niet eens op de bedjes kunnen leggen en we zijn Glenn al kwijt. Echt even een paniek momentje totdat we hem spotten in één van de speeltoestellen middenin het bad. Ja we hebben de bordjes nog geen 5 minuten geleden gezien dat kinderen alleen onder toezicht het zwembad mogen betreden. Snel eruit gehaald, z’n zwembandjes omgedaan en daarna konden we hem laten gaan. Finn heeft even nodig om te leren om van het water te genieten maar die komt na een tijdje wat losser. Ik vrees dat we weinig gaan zien van de overige zwembaden. Dit is voor hen een paradijs. Gelukkig is de bar dichtbij en als je Mohammed een briefje toestopt heb je je glas zelden leeg.

We hebben de grote glijbanen voor dag twee bewaard. Echt van die wildwaterbanen waar je met een matje vanaf gaat. Glenn mag alleen niet bij mij op schoot eraf dus dat is eerst wel even een dingetje. Maar hij verzameld de moed en gaat er alleen vanaf, “zonder handje” zoals hij dat zelf verwoord. En ja hoor dat smaakt naar meer. M’n smartwatch weet niet wat hem overkomt, zo vaak we de trappen weer oplopen. Ik mag bijkomen na de lunch wanneer ik de slaapdienst van Finn op me neem. Nicky en Glenn doen ondertussen nog een spelletje en duiken weer in het zwembad.

Het eten is oké, maar niet om over naar huis te schrijven, dus dan doe ik dat ook maar niet. Onze jongste zoon eet inmiddels meer dan de oudste, het is me toch een vreetzakkie. Zolang wij nog aan het eten zijn wijst hij dwingend naar alles op tafel en met een bijzonder geluid maakt ie ons duidelijk wat ie “moet” hebben. Hij kent het woord “nee” al wel maar hij hoort et niet graag. Het ventje begint dan gelijk met alles te gooien wat binnen handbereik is, meestal bestek. Onze kleine driftkikker. De obers zijn helemaal weg van de kids en halen allerlei grapjes met ze uit. Glenn weet er veel beter mee om te gaan dan vorig jaar, waar die toen nog wat verlegen was. Nu deelt hij op eigen initiatief al high-fives uit.

Glenn wordt die nacht wakker en schreeuwt het uit. Hij krijgt één oog niet open. De vorige dag leken ze al wat rood, maar we dachten toen nog van het chloorwater. De volgende ochtend gaan we eerst op zoek naar het groene kruis (farmacy) om wat te kopen voor z’n ontstoken oog. Met wat druppels, een zalfje en een lolly vertrekken we richting het zwembad.

De zee zit hier vol koraal en prachtige Nemo vissen en schildpadden. Veel mensen komen hier onder andere ook om te duiken en te snorkelen. Het moet prachtig zijn onderwater maar we hebben onze handen vol aan ons nageslacht dus gaan we dit spektakel waarschijnlijk grotendeels missen. We komen hier vast nog wel eens weer als wij ook met pensioen zijn.

Inmiddels hebben we zo uit ons hoofd niet meer paraat welke dag het is. Het vakantiegevoel zit er goed in dus. In ons huis in Meppel is het 12 graden dus zingen we nog een keertje “we gaan nog niet naar huis”. Toch vliegt de tijd voorbij, ondanks het niksen. Een teken dat deze overwinterweek een groot succes is.

We gaan nog een paar dagen genieten van de zonnestralen. Met deze dosis vitamine D zullen we het moeten redden tot de lente! Tot snel allemaal.

Groetjes,
Ons