Week 3

Vandaag zeggen we gedag tegen een van de mooiste parken van de VS, althans die wij bezocht hebben maar dat zijn er inmiddels een groot aantal. Yellowstone is goed voor ons geweest. Zelfs de (oost) uitgang is prachtig, je passeert immers het beeldschone Lake Yellowstone. De toerenteller van onze 3,5 liter Ford loopt flink op want we moeten eerst een enorm hoog gebergte trotseren om onze volgende bestemming te bereiken. Aan de andere kant ligt Cody, onze volgende halte. We klimmen inmiddels boven de hoogte van menig Oostenrijkse bergtoppen (2.600m). We waren er niet op gekleed om een sneeuwengel te maken, maar het had onderweg gekund.

Eenmaal begonnen aan de afdaling veranderd het landschap ineens. De geisers en specifieke kleuren maken plaats voor rood gesteente en hard stromende beekjes. We rijden een hele poos bergafwaarts, afremmen op de motor om de remmen te ontzien. Aangekomen in Cody ben je ineens in de minderheid met je honkbal petje, hier regeert de cowboyhoed. We begeven ons nu echt in het Wilde Westen, het stadje staat bekend om de rodeo en is vernoemd naar de echte naam van Buffalo Bill. Alles staat hier in het teken van cowboys.

Yellowstone was intensief omdat Nicky en ik het park wilde bewonderen en dus overdag veel onderweg waren, soms tot onvrede van Glenn. De eerste dag in Cody is een rustdag en wordt overdag nagenoeg alleen maar gespeeld op de camping. Glenn begint de dag met het schoonmaken van de camper, dit volledig op eigen initiatief. Die is erg smerig omdat ze met de weg bezig waren in Yellowstone en we meerdere km’s over stoffige gravel hebben gereden. Daarna de speeltuin in wat natuurlijk een vele groter spektakel is voor een driejarige mannetje vergeleken met watervallen en de Old Faithful. We begrijpen dit natuurlijk en zullen een balans moeten vinden tussen volwassen uitjes en kinderactiviteiten.

Genoeg gespeeld, we gaan die avond naar een straattheater bij het Irma hotel. De voorstelling gaat over het vroegere leven in het wilde westen. Het begint met het benoemen van de sponsors voornamelijk hotels en restaurants. Dit duurde zowat langer dan het stuk zelf. De shootout maakte indruk op Glenn en Finn. Er was ook een gevangenis en onze “boefjes” wisten we op borgtocht weer vrij te krijgen. Omdat we hier waarschijnlijk nooit meer zullen terugkeren besluiten we om ook maar naar de rodeo te gaan. Hebben we dat ook maar eens ervaren. Leuk sfeertje, best een spektakel en bijzonder knap allemaal. De kleine cowboy in Glenn kwam naar boven bij het zien van alle paarden. Ook was ie gek op de popcorn die vooraf was aangeschaft. Finn ging juist helemaal los op de muziekjes die tussen de activiteiten door het stadion door galmde.

Met kids reizen betekent dat je soms op plekken stopt die je anders voorbij zou rijden. Drie uur rijden is toch echt de max per dag. Zo zijn we terecht gekomen in Buffalo. Redelijk mooie camping. Klein zwembadje maar een stadje waar wij echt weinig te zoeken hebben. De BBQ wordt weer eens aangeslingerd na een praatje te hebben gemaakt aan het zwembad. Het water was koud maar dat mocht de pret niet drukken. De temperaturen liggen weer rond de 30 graden en de extra dekens worden opgeborgen. We krijgen een zomerse bui over ons heen waardoor het lekker een paar graden afkoelt voor het slapengaan.

Onderweg naar Buffalo zien we nog een vreemd tafereel. Er staat een man, uiteraard met cowboy hoed met een oranje vlag te zwaaien. Vervolgens zien we mannen te paard die een hele kudde koeien een bepaalde richting proberen uit te sturen. De koeien gaan de juiste richting uit maar steken constant de weg over. Wij moeten stapvoets rijden en frequent stoppen. Mooi om te aanschouwen en nog een bevestiging dat we in het wilde westen zitten. Het mooie aan zo’n camper is dat je overal kan stoppen voor een lunch etc. We passeren een mooi meer en besluiten hier onze lunch te gaan nuttigen.

Die middag arriveren we op een camping nabij Rapid City. Dit wordt de komende drie nachten onze uitvalsbasis om onder andere de vier gigantische hoofden van de founding fathers van de USA te zien, die uit een bergwand zijn gehouwen. We kennen deze mannen al een beetje van de groene briefjes, maar dit kunstwerk is indrukwekkender. Mt Rushmore is niet het enige wat we die dag bezichtigen. Een paar kilometer verderop wordt gewerkt aan een vergelijkbaar beeld maar dan van de indiaan Crazy Horse. Zijn hoofd is zichtbaar maar het lichaam en paard zullen wij niet afgerond zien in ons leven. Niet af maar wel enorm indrukwekkend.

De camping waarop we zitten heeft een zogeheten fun zone. Springkussens, basketbal velden en veel waterpret. Het is een kinderdag vandaag en we genieten van alle faciliteiten van deze enorme camping. Glenn moet zowat uit het zwembad gesleurd worden als het tijd wordt om te gaan eten. Finn gaat ook lekker, in het water maar ook in het algemeen. De nachten zijn wat onrustig maar dit zal komen omdat er drie nieuwe tandjes zijn doorgekomen tijden onze reis. We ervaren soms moeilijke momenten maar onze jongens zijn top reizigers en erg lief voor elkaar. Finn adoreert zijn grote broer en we maken hier soms gebruik van als hij even huilt. Toppers zijn het.

Vandaag weer een lange rit voor de boeg. We zijn onderweg naar een state park in Guernsey. De gele middenstreep op de wegen begint al erg vertrouwd aan te voelen. Af en toe schrikken we van de afnemende hoeveelheid dagen die we nog te gaan hebben. Inmiddels zijn we dik over de helft. We passeren ghost towns die in sommige gevallen onbewoond zijn of enorm vervallen. De ja-knikkers die we zien duiden op olie in de grond. Ook passeren we enorme kolenmijnen waar de transportbanden zelfs onder de snelweg doorlopen. Maar veel mensen komen we niet tegen.

In Guernsey ervaren we onze eerste “sla hier linksaf” navigatie momentje. De Tom Tom zeg linksaf en wij gehoorzamen braaf. Het is echter wel een zandpad, maar eerder tijdens deze reis is dit al eens gebeurd en toen kwamen we gewoon goed uit. We rijden en rijden verder. Onder een brug door en inmiddels langs een spoor. Tot de navigatie ineens zegt “bestemming bereikt”. Zelfs voor Finn is het duidelijk dat we hier niet op de camping zitten en wat nu? Keren is niet direct mogelijk. In de spiegel zien we een trein aankomen en besluiten te wachten tot hij voorbij is voordat we achteruit gaan rijden naar een geschikt punt om te kunnen keren. De trein is echter enorm lang en het duurt een kwartier voordat alle wagons voorbij zijn gedenderd. Het lukt ons na een sessie achteruit rijden om te keren. Nu maar weer snel het asfalt opzoeken. 100 meter verderop het bordje met ingang van het park, Haha en de wegen zijn ook nog eens heerlijk begaanbaar.

Wederom een goede camping keuze van Nicky. We zitten aan een enorm meer. Dat wordt weer zwemmen. Het is bloedheet dus we kunnen wel wat verkoeling gebruiken. Later leren we dat het meer een van de waterreservoirs is van de staat Wyoming. Het meer maakt onderdeel uit van een aggregatiesysteem. Later vernemen we dat men over een paar dagen het meer volledig zal laten leeglopen. Dit om hem “schoon” te spoelen ofzo. De reden was ons niet erg duidelijk. Er blijft dan een riviertje stromen in het midden en het duurt circa een maand voordat dit gigantisch meer weer gevuld is. Wat zijn mensen toch ingenieus en in dergelijke gevallen de kracht van de natuur de baas te blijven. Het is toch moeilijk te bevatten, het meer waaraan wij momenteel een zandkasteel aan het bouwen zijn, zal volledig leeg staan. Net alsof je de stop uit een bad trekt. En nogmaals het is echt een groot meer. Er varen boten jet-skies en van alles in. Die nacht vallen we in slaap met het geluid van langsrijdende treinen. Het enige minpunt van deze camping. Volgende week doen we Rocky Mountains National Park en Denver aan.