Italië 2020 (Plan C)

Voor iedereen verloopt 2020 anders dan gepland. Helemaal voor wat betreft de vakanties. Zo ook voor ons. Wij dachten onze laatste kans te gaan benutten om buiten de schoolvakanties een mooie reis te maken en hadden onze pijlen gericht op Zuid-Amerika. Gelukkig hadden we, op het moment dat de WHO Covid-19 heeft uitgeroepen tot een pandemie, nog geen boeking gedaan en waren we niet gecommitteerd. Naar de fam in de VS leek toen even een logische plan B, maar Europeanen zijn nog altijd niet welkom in mijn geboorteland. Op een geven moment kleurde ons continent weer grotendeels geel op het kaartje van buitenlandse zaken. Dan gaan we iets in Europa zoeken, Italië werd ons plan C. Wel met de auto zodat we weer zouden kunnen vertrekken indien de Corona situatie ter plekke dat zou vereisen. Nicky heeft op haar werk al genoeg ellende meegekregen van repatriërings vluchten etc.

Nog een tijdje getwijfeld over welke auto we voor deze road trip zullen gaan inzetten. De Skoda biedt veel (kofferbak) ruimte en 700+ km bereik. Sinds kort hebben we ook een Tesla en daar word je nou eenmaal snel verliefd op. Helemaal in de “honeymoon fase” wil je niet een paar weken zonder elkaar. Wel een beetje spannend moet ik bekennen maar na wat te hebben ingelezen de conclusie getrokken dat het mogelijk moet zijn, zonder al teveel laadstress. Europa staat helemaal vol met Tesla Superchargers waar je na 20 min laden alweer 400km kan toeren. Echter hoe zuidelijker je afreist hoe dunner de spoeling wordt. Ter voorbereiding een langere laadkabel gekocht en enkele laadpassen aangevraagd waarmee je in het buitenland ook KWh’s kan “tanken” en dan moet alles wel goed komen. Een andere zorg is natuurlijk hoe onze mannetjes zo’n lange rit zullen doorstaan. Ook daar de nodige voorbereidingen getroffen. Twee iPad houders voor achter de stoelen met tafeltje om te kunnen spelen, tekenen etc. Ze zijn zelfs uitgerust met bekerhouders waarvan we de inhoud enig sinds managen om niet meer zorgen hoeven te maken om plaspauzes dan om laadstops. In de weken ervoor hoor ik, vergelijkbaar met voorgaande jaren, van z’n juffen dat Glenn hen er constant aan herinnert dat hij nog op vakantie gaat. Nu maar hopen dat het door kan gaan. Normaliter houden we van Oranje, nu vrezen we de kleur echter enigszins. Ik had de wintersport nog vers in het geheugen, waar we een dag voor vertrek ineens de ski spullen weer konden uitpakken omdat alle gebieden ineens werden gesloten. Toen ook nog Spanje “op slot” ging kregen we het toch wel een beetje benauwd, figuurlijk dan hé, we vertonen gelukkig geen symptomen.

Nicky kwam met het brilliant idee om onderweg ook een leuke activiteit te plannen om de reis wat op te breken. Een playmobile pretpark was het idee, echter door het te lang uitstellen van een boeking was er geen beschikbaarheid meer. Toen last-minute weer iets anders moeten zoeken. We waren voornemens om de rit in twee overnachtingen te doen. Legoland in het Zuid Duitse Günzburg, lag aardig op de route. Daar konden we ook overnachten in het Lego hotel.

De accu’s van de telefoons, tablets en natuurlijk de Tesla staan op 100% en we gaan de kids wakker maken. Rond half 4 zitten we met z’n viertjes in de auto. Het idee was dat de jongens lekker nog even door gingen slapen maar zelf dachten ze daar anders over. Die zaten te keten achterin. Uiteindelijk na een klein uurtje dommelden ze toch beiden weer in slaap. Na circa 4 uur rijden moeten we stoppen voor de eerst laadsessie. De navigatie weet uiteraard hoe vol de accu zit en waar alle superchargers zich bevinden en pland de reis zo dat je zo snel mogelijk op je bestemming bent. Je hoeft nergens over na te denken. Nu al blij met het besluit om de Skoda thuis te laten. De autopilot is echt heerlijk op dergelijke road trips, handelingen zoals gas geven en zelfs sturen behoren tot het verleden, echt ontspannend. We hebben ooit de fout gemaakt om Glenn te vertellen dat wanneer je te hard rijdt de politie boos wordt. Met de ingebouwde tablet in onze model 3 kan hij de snelheid en de toegestane snelheid van achterin heel goed zien. We krijgen normaliter dan ook gelijk commentaar als de max snelheid wordt overschreden. In Duitsland verschijnt er gelukkig een ander bordje (geen snelheidslimiet). Hij vraagt er al snel naar en we leggen hem uit dat je hier zo hard mag als je wil. Nu zijn hoge snelheden ineens geen issue meer voor ons “braaf” mannetje. We maken dan ook gebruik van deze gelegenheid en drukken het pedaaltje flink in.

Rond 13uur arriveren we in Legoland, we checken alvast in bij het hotel en betreden het attractiepark. Na onze handen verplicht te hebben gedesinfecteerd direct in de schoteltjes attractie met Glenn en vervolgens in de kano’s. Het is een leuk parkje al zijn de wachtrijen soms lang ivm alle Corona voorschriften. De papa’s en mama’s moeten de mondkapjes op en dat is ook even wennen. Glenn heeft een obsessie voor hotel overnachtingen en heeft al een paar keer gevraagd wanneer we nou naar het hotel gaan. Daar kijkt ie bijna meer naar uit dan alle leuke bezigheden in het park zelf. Het is al bijna 5 uur en we besluiten wat te gaan eten in het park zelf zodat we niet nog een restaurant hoeven te reserveren. Het hotel is ook overigens ook een grote attractie. Lego behang, het bed van de kinderen is een piratenschip etc. Na een goede nachtrust zitten we aan de keizerbroodjes en dan nog een ochtend in het park om de attracties af te kunnen strepen die nog op het “lijstje” staan. De eerste achtbaan is een feit, eenmaal de smaak te pakken sluiten we aan in de rij voor de grote achtbaan. Na ruim 20 min zitten we er dan eindelijk in en gaat de discussie over of we de handen omhoog gaan doen, of toch vasthouden. Ineens vraagt een medewerker of Glenn z’n mondkapje op wil doen. Ik geef aan dat hij nog geen 6 is, vanaf die leeftijd is het hier verplicht. Dan komt het slechte nieuws. Deze achtbaan is vanaf 6 jaar en moeten we gewoon uitstappen. Mijn charmeoffensief en smeekbedes worden beantwoord met een simpele “Nein”. Ik ben gelukkig erger gefrustreerd dan Glenn hierover. De zon staat inmiddels op z’n hoogste punt wat een teken is dat we via de app alvast de airco van de Tesla moeten aanzetten en onze reis kunnen gaan voortzetten in een aangenaam koele auto. Ik heb jullie al gewaarschuwd dat ik nog helemaal weg ben van onze Tesla dus hierbij toch een soort disclaimer dat deze blog mogelijk kan overkomen als sluipreclame. Het is puur eigen user experience en (helaas) geen gesponsorde content.

De één zit naar de binnenkant van zijn oogleden te kijken, de ander naar z’n iPad terwijl we de prachtige Brennerpas trotseren. Net over de grens in Italië staat een supercharger dus we stoppen voor de nodige kWh’s en lichaamsbeweging. De kids doen het geweldig tijdens de vele kilometers. Moet daarbij wel vermelden dat we alle pedagogische richtlijnen even naast ons neerleggen. Snoepje? prima! iPad? (Finn kan dit inmiddels ook al uitspreken) ja hoor vooruit. En voor we het weten arriveren we bij ons volgende overnachtingsplaats in Trento, Noord Italië. Weet niet wat het precies is maar de kids leven helemaal op bij aankomst in een hotel. De lobby wordt al direct “geterroriseerd”, nadat de plastic pasjes zijn overhandigd en we de tijden voor ontbijt en checkout hebben vernomen moeten we zo onder veel protest van de banken afhalen, die ze als een trampoline hebben gebruikt. Ik haal even drie pizza’s om in de hotelkamer te nuttigen. Schrik me overigens wild van de prijs, in positieve zin dan, want ik moet €14 afrekenen. We zijn nu echt in Italië, er zal wel geen belasting over geheven mogen worden ofzo :)

Na een paar dagen niks te hebben geschreven even gelezen wat er al staat. pff wat een lap text al. Soms is de reis ook minstens zo belangrijk als de bestemming, zullen we maar zeggen. De overige kilometers verlopen eigenlijk zonder noemenswaardigheden. We doen een extra stop bij de laatste Tesla supercharger op de route, om met een nagenoeg volle accu bij Villa Alwin Beach resort aan te komen. Van laadstress vooralsnog geen sprake, maar tot op heden konden we een beroep doen op het Tesla Superchargers netwerk. Nu zullen we toch ook moeten ervaren of de lokale laadpalen ook te vinden zijn en werken.

We parkeren de auto en worden door de tegemoet rijdende eigenaar op een golfkarretje begroet en geholpen met het uitladen van alle baggage. Eerste indruk is erg goed. De tenten en de beach-bar zien er echt prachtig uit. Uitzicht op zee maakt het compleet. Dit is nog eens kamperen, of nou ja, zo mag je het eigenlijk niet noemen. Wanneer je een vaatwasser en airco hebt is dat eerder een hotelkamer onder canvas. Er zit echter ook een groot nadeel aan deze camping. Onze tent begeeft zich zowat naast het spoor, ik schat een metertje of tien. Het voelt alsof de (goederen)treinen door de tent heen denderen, ook s’nachts. Finn was altijd gek op treinen maar ineens is ie er bang voor. De eerste nachten zijn dan ook geen pretje. Van het middag slaapje, dat Finn eigenlijk nog wel nodig heeft maar hij zelf niet meer wil, komt het zelden. Finn wordt vermoedelijk meer een zwembad type. Zelfs op dag drie is Finn nog niet in z’n element op het strand. Zodra hij ook maar een korrel zand in z’n crocks krijgt begint ie te mopperen en moeten ze uit. Met veel overtuigingskracht krijgen we hem in het opblaasbootje. Toch best leuk zolang ie maar niet echt nat wordt. Glenn daarentegen is een waterrat, het duurt nooit lang nadat z’n oogjes open zijn voordat ie vraagt of we vandaag naar het strand gaan. Op een dag zijn de golven best hoog, we kunnen zelfs echt surfen met een opblaas speeltje. Onze activiteiten bestaan eigenlijk alleen maar uit strand, speeltuin, hangen bij de beach bar. Af een toe een boodschapje bij de Lidl in een stadje tien km verderop, waar we de auto ook aan een paal kunnen hangen. We volgen het advies op dat we ooit bij een eerder reis ontvingen in Namibië en Botswana. “Je moet tanken als het kan en niet als het moet”. Datzelfde geldt eigenlijk ook voor een elektrische auto in Italië.

De Italianen staan bekend om hun agressieve rijstijl, je wordt links en rechts ingehaald door scooters maar ook door auto’s. De sensoren van de Tesla draaien overuren met alle driftige weggebruikers. Zebrapaden lijken hier weg versieringen, voetgangers zijn stomverbaasd als je een keer voor ze stopt. We bezoeken het typisch Italiaans stadje, Ascoli Piceno, en slenteren daar waar wat rond. Het einde van de eerste week nadert en we sluiten het af met een pizza avond vergezeld door grotendeels Nederlandse gasten. In het weekend weten trouwens ook Italianen de beach bar goed te vinden.

Op naar camping Semprverde waar we week twee zullen gaan doorbrengen. We rijden een uurtje noordwaarts langs de kust. Nog ff langs de Supercharger omdat “het kan”. In Italië is het laden bij de Tesla supercharges overigens gratis. Er is een wet dat alleen energieleveranciers hier elektra en gas mogen verkopen. Dat scheelt (mijn werkgever) in ieder geval een paar Euro’s. We krijgen een warm welkom op deze kinderrijke camping. De auto is nog niet eens uitgepakt of alle kids komen nieuwsgierig kennis maken met hun aanstaande vriendjes. Glenn zijn we gelijk “kwijt” en dat zal de rest van de week zo blijven. Het is praktisch dwingen om z’n broodje op te eten voordat hij mag gaan spelen. Soms zelfs ontbijt in een gesloten tent omdat er anders teveel afleiding is en hij zichzelf de tijd niet gunt om een hap te nemen. Bij de vorige camping waren ook wel kindjes maar de setting leende zich minder goed voor samenspelen. Hier zit een speeltuin op een veldje waar alle Safari tenten op uitkijken. Ouders kunnen op de veranda een oogje in het zeil houden terwijl de kinderen los gaan op de skelters en in de zandbak. Het is een cliché maar de kids blij, ouders blij. En dit laatste hebben ze bij deze camping juist erg goed begrepen. Ze organiseren twee keer in de week een peuter ochtend waarin allerlei leuke activiteiten worden gedaan met de kinderen en de papa’s en mama’s even “vrij” hebben.

Vriendjes van Glenn voelen zich al aardig thuis bij ons. Terwijl Finn en ik buiten aan het spelen zijn, wordt Nicky uit bed geroepen met “ik ben klaar”, of ze ff wil helpen vegen. Glenn vermaakt zich echt opperbest met zijn twee vriendinnetjes, echt zo leuk om te aanschouwen. Na een dagje uit wordt ie, bij thuiskomst verwelkomd met knuffels en zelfs op een gegeven moment de opmerking “we zijn een beetje verliefd op je Glenn”. Misschien is dit wat ze campingverkering noemen.

Er is van alles te doen, lekker dammen bouwen in de nabijgelegen beek, dan weer een duik in het zwembad. Ik schreef eerder dat vermoedelijk Finn meer een zwembad type wordt. Nou ook daarover is ie in eerste instantie niet bijster enthousiast. Hij loopt letterlijk weer terug naar de ligbedjes terwijl wij hem het bad in proberen te lokken.

We maken al snel kennis met drie andere stellen, natuurlijk de ouders van alle vriendinnetjes van Glenn. We doen mee aan de spontaan georganiseerde BBQ die avond. De picknick bankjes schuiven we bij elkaar en iedereen tovert de lokaal gebrouwen lekkernij uit de koelkast. Het echte camping leven. Hier kunnen we wel inkomen. We hanteren Meditteraanse bedtijden voor de kids, maar dan zonder siësta helaas. Je merkt het soms aan hun humeur de volgende dag, al moet ik zeggen dat ze er redelijk goed onder zijn. Na een avond rond, of soms zelfs na, tien op het bovenste stapelbed te hebben geklommen proberen we Glenn de dag erop toch uiterlijk half 9 in slaap te hebben. Ik ben een keer tussen de middag rondjes door de bergen gaan scheuren zodat onze Finny nog wat slaap kon pakken.

Tijdens de avond borrels wisselen we onze ervaringen en activiteiten uit. De ene fam heeft een kasteel bezocht, de ander een wijngaard inclusief wijnproeverij. Wij hebben een dagje “cultuur gesnoven”in Fano. Ahum, in werkelijkheid kwam dit neer op het bezoeken van een shopping center, veel nieuwe kleertjes voor de kinderen gescoord, de auto aan de snellader gehangen en omdat op den duur de Italiaanse keuken kan gaan vervelen, de dag afgesloten met de Franse keuken. Franse frietjes van de Mc welteverstaan, haha.

Er gaat geen dag voorbij zonder een aantal keren elkaar verbaast aan te kijken van zei Finn dat nou echt? Z’n ontwikkeling en verbale vaardigheden gaan ineens zo snel. Nog iets wat snel gaat zijn de dagen, deze vliegen voorbij, bij vertrek van een “bekende” ga je toch de resterende dagen tellen. We voelen ineens toch enige urgentie om meer van de omgeving te gaan verkennen. We hebben het voornemen om met een ski lift een nabijgelegen berg te gaan trotseren. Deze blijkt om nog onverklaarbare reden gesloten, toch het einde van het seizoen?. Dan maar een nabijgelegen stadje bezoeken. De Tesla navigeert moeiteloos de smalle en extreem steile weggetjes
naar de binnenplaats van deze stad, Cagli. Er is een bruiloft gaande en alle terrasjes lijken dan ook vol te zitten. Glenn wil maar één ding, terug naar de camping om met z’n vriendinnetje te spelen. We hebben ook weinig zin om doelloos rond te lopen en hopen dat de ingebouwde Tesla dashcam de typische Italiaanse straatjes goed heeft vastgelegd. Nog twee nachtjes en dan begint the long way home. Wat ons vooral zal bijblijven is denk ik toch wel het authentiek sfeertje van het deel van Italië dat wij hebben gezien. Ook de gezelligheid op vooral de laatste camping zal ons nog lang bijblijven.

Op naar het volgend avontuur, waarheen who knows? Zo lang Corona rond woekert vallen toekomstige vakanties nog niet te plannen. Plan C 2020 is in ieder geval zeer geslaagd.

Groetjes CnNnGnF