Mesa Verde - Canyon de Chelly - Petrified Forest
Blijf op de hoogte en volg Chris en Nicky
03 Oktober 2015 | Verenigde Staten, Holbrook
Dit National Park is onze laatste stop in de staat Colorado waarvan we een hoekje hebben meegepikt op deze reis. Het plaatsje staat bekend om de oude bergwand huizen die de indianen daar gemaakt hebben. Indrukwekkend om te zien hoe vakkundig deze constructies waren gezien de afwezigheid van moderne gereedschap in die tijd. Zo staan er nog perfect gemetselde muurtjes overeind na circa 800 jaar gedeeltelijk blootgesteld te zijn aan de verschillende weerselementen.
We doen mee aan een tour, wat een vereiste is voor de minder toegankelijke maar mooiere "huizen" in deze berg. Ondanks dat we vermoeden dat de ranger onder invloed is van wiet, erg warrig, rode ogen en een zeer korte spanningsboog, weet ze iedereen aardig te boeien met de verhalen van deze stammen.
Deze nalatenschap helpt je beseffen hoe de indianen hier geleefd hebben. Ze hielden zelfs rekening met de zuurstof die nodig was voor de vuurtjes in het huis en wisten te voorkomen dat de rookontwikkeling binnenhuis optrad. We hebben flink moeten klimmen en kruipen tijdens de tour, de huizen waren bewust niet makkelijk toegankelijk gebouwd.
We overnachten, zoals we altijd eigenlijk proberen, in het park zelf. Ook al zijn de voorzieningen doorgaans erg basis. Vaak geen elektriciteit en/of water hook-up voor de camper. Tot onze verbazing hebben we hier zelfs een wifi verbinding en die is de beste tot nu toe. Het posten van een reisverhaal en wat foto's en zelfs een Skype gesprek verloopt zonder problemen.
De volgende dag staan twee kleine parkjes op de planning onderweg naar de volgende "grote" bestemming Sedona in Arizona. We vertrekken vroeg en plannen de route zo dat we ook nog even langs het vier staten punt komen van Arizona, Colorado, New Mexico en Utah. We besteden er denk ik hooguit een halfuur omdat er verder weinig te beleven valt.
Meer tijd besteden we in Canyon de Chelly een park gerund door Navajo afstammelingen en de Amerikaanse overheid. Tijdens de rit hier naartoe zie je de leefomstandigheden van de mensen in deze buurten. Vermoedelijk arm qua materialistische zaken maar rijk aan cultuur en traditie. Het park zelf is erg rustig wat het voor ons nog aangenamer maakt. We zijn de enige twee mensen bij het hoogtepunt van het park. Toch erg bijzonder om dit met z'n tweetjes te mogen aanschouwen, in de Valley hangt namelijk een serene rust.
We "moeten" door naar Petrified Forest waar we ongeveer 150 km voor moeten rijden. We zijn een beetje flauw van een lange dag en tot aan het einde van het park niet echt onder de indruk. Wel grappig is dat zowat bij elke stop er kraaien staan die eten schooien. Het zijn enorme beesten. De eerste keer uitstappen was wel even spannend. De kraaien leken een oogje in het zeil te hebben gehouden bij onze camper dus hebben we ze maar beloond met een druif voor deze dienst.
Het park ligt aan de oude route 66 waardoor er veel referenties te vinden zijn. Oude auto's, tankstations alles verwijst naar een van de bekendste wegen van de USA. Tegenwoordig heet de weg highway 40. Een belangrijke verkeersader tussen oost en west. De vrachtwagens zijn dan ook in de meerderheid op deze weg. De eeuwen oude, versteende bomen zijn bijzonder, maar zoals gezegd zijn we niet echt in de stemming. Een bijzondere, op een beginnende tornado lijkende, wolk wekt nog wel onze interesse.
We overnachten die avond tussen de drukke highway 40 en een spoorlijn waar zowat elke 10 minuten een kilometers lange goederentrein voorbij dendert. De meegenomen oordopjes komen nu dan eindelijk goed van pas. De wel honderd plaatsen tellende camping leek door sommigen permanent te worden bewoond, dachten we bij aankomst. We waren de volgende ochtend dan ook erg verbaast toen vele "buren" al waren vertrokken. Het was een dorpje van niks en iedereen was blijkbaar op doorreis.
We genieten enorm van het onbekende en elke dag weer wat nieuws mogen zien/meemaken. Het nomaden bestaan zou ons, in ieder geval enkele maanden in het jaar, goed bevallen denk ik. We willen nog zo veel zien. Tenenkrommend is het dan ook om opmerkingen te horen zoals "geniet maar van jullie laatste grote reis" en "koester jullie tijd nog maar even samen met z'n tweetjes". Hoezo..??? Wij willen (en hopelijk kunnen) dit ook blijven doen ondanks de komst van een "kleine". Oké een backpack trip door Zuid Amerika zal de eerste jaren niet voor de hand liggen, echter soortgelijke campertrips zijn zeer goed te doen met een derde passagier. We fantaseren dan ook al over volgend jaar. Misschien Canada of rond de Great Lakes in het Oosten van de VS. Dat fantaseren over de volgende bestemming gaat vaak vanzelf wanneer de laatste week ingaat. De tijd vliegt dan ook weer voorbij maar dat is ook wel weer een goed teken. We zetten zondag 11 okt weer voet aan de grond in NL dus hebben we nog enkele etappes te gaan gekukkig.
Tot daar. Xx
CnN
We doen mee aan een tour, wat een vereiste is voor de minder toegankelijke maar mooiere "huizen" in deze berg. Ondanks dat we vermoeden dat de ranger onder invloed is van wiet, erg warrig, rode ogen en een zeer korte spanningsboog, weet ze iedereen aardig te boeien met de verhalen van deze stammen.
Deze nalatenschap helpt je beseffen hoe de indianen hier geleefd hebben. Ze hielden zelfs rekening met de zuurstof die nodig was voor de vuurtjes in het huis en wisten te voorkomen dat de rookontwikkeling binnenhuis optrad. We hebben flink moeten klimmen en kruipen tijdens de tour, de huizen waren bewust niet makkelijk toegankelijk gebouwd.
We overnachten, zoals we altijd eigenlijk proberen, in het park zelf. Ook al zijn de voorzieningen doorgaans erg basis. Vaak geen elektriciteit en/of water hook-up voor de camper. Tot onze verbazing hebben we hier zelfs een wifi verbinding en die is de beste tot nu toe. Het posten van een reisverhaal en wat foto's en zelfs een Skype gesprek verloopt zonder problemen.
De volgende dag staan twee kleine parkjes op de planning onderweg naar de volgende "grote" bestemming Sedona in Arizona. We vertrekken vroeg en plannen de route zo dat we ook nog even langs het vier staten punt komen van Arizona, Colorado, New Mexico en Utah. We besteden er denk ik hooguit een halfuur omdat er verder weinig te beleven valt.
Meer tijd besteden we in Canyon de Chelly een park gerund door Navajo afstammelingen en de Amerikaanse overheid. Tijdens de rit hier naartoe zie je de leefomstandigheden van de mensen in deze buurten. Vermoedelijk arm qua materialistische zaken maar rijk aan cultuur en traditie. Het park zelf is erg rustig wat het voor ons nog aangenamer maakt. We zijn de enige twee mensen bij het hoogtepunt van het park. Toch erg bijzonder om dit met z'n tweetjes te mogen aanschouwen, in de Valley hangt namelijk een serene rust.
We "moeten" door naar Petrified Forest waar we ongeveer 150 km voor moeten rijden. We zijn een beetje flauw van een lange dag en tot aan het einde van het park niet echt onder de indruk. Wel grappig is dat zowat bij elke stop er kraaien staan die eten schooien. Het zijn enorme beesten. De eerste keer uitstappen was wel even spannend. De kraaien leken een oogje in het zeil te hebben gehouden bij onze camper dus hebben we ze maar beloond met een druif voor deze dienst.
Het park ligt aan de oude route 66 waardoor er veel referenties te vinden zijn. Oude auto's, tankstations alles verwijst naar een van de bekendste wegen van de USA. Tegenwoordig heet de weg highway 40. Een belangrijke verkeersader tussen oost en west. De vrachtwagens zijn dan ook in de meerderheid op deze weg. De eeuwen oude, versteende bomen zijn bijzonder, maar zoals gezegd zijn we niet echt in de stemming. Een bijzondere, op een beginnende tornado lijkende, wolk wekt nog wel onze interesse.
We overnachten die avond tussen de drukke highway 40 en een spoorlijn waar zowat elke 10 minuten een kilometers lange goederentrein voorbij dendert. De meegenomen oordopjes komen nu dan eindelijk goed van pas. De wel honderd plaatsen tellende camping leek door sommigen permanent te worden bewoond, dachten we bij aankomst. We waren de volgende ochtend dan ook erg verbaast toen vele "buren" al waren vertrokken. Het was een dorpje van niks en iedereen was blijkbaar op doorreis.
We genieten enorm van het onbekende en elke dag weer wat nieuws mogen zien/meemaken. Het nomaden bestaan zou ons, in ieder geval enkele maanden in het jaar, goed bevallen denk ik. We willen nog zo veel zien. Tenenkrommend is het dan ook om opmerkingen te horen zoals "geniet maar van jullie laatste grote reis" en "koester jullie tijd nog maar even samen met z'n tweetjes". Hoezo..??? Wij willen (en hopelijk kunnen) dit ook blijven doen ondanks de komst van een "kleine". Oké een backpack trip door Zuid Amerika zal de eerste jaren niet voor de hand liggen, echter soortgelijke campertrips zijn zeer goed te doen met een derde passagier. We fantaseren dan ook al over volgend jaar. Misschien Canada of rond de Great Lakes in het Oosten van de VS. Dat fantaseren over de volgende bestemming gaat vaak vanzelf wanneer de laatste week ingaat. De tijd vliegt dan ook weer voorbij maar dat is ook wel weer een goed teken. We zetten zondag 11 okt weer voet aan de grond in NL dus hebben we nog enkele etappes te gaan gekukkig.
Tot daar. Xx
CnN
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
