road trip deel 1

Eindelijk is het zover, we vertrekken vandaag. Google wordt voor de laatste keer geraadpleegd “hoeveel dagen nog tot 3 augustus”. Iets wat de afgelopen twee maanden zowat een dagelijkse aangelegenheid is geworden voor onze kids.

USA stond al een tijdje niet op het menu vanwege Corona inreisrestricties. Pas enkele maanden geleden zijn alle reisbeperkingen opgeheven. Vorig jaar mocht je het land weliswaar in maar alleen met een negatieve COVID test. Vonden we toch een beetje spannend dus nog een jaar een andere bestemming uitgekozen (Scandinavia). En maar goed ook want in de week voor vertrek vloeide het snot rijkelijk in ons huishouden. Dat was vast stressen geweest als we nog moesten testen. Het is dus alweer 4 jaar geleden sinds we voor het laatst de plas hebben overgestoken en m’n vader en familie hebben kunnen zien. Finn was 7 maanden ofzo. Hoogste tijd dus..

Het plan is om naast een familiebezoek er een road trip van te maken. We vliegen op Toronto, wat op de één of andere manier €2,5k scheelde qua vliegtickets vs rechtstreeks naar Chicago, en crossen dan via Niagara Falls, onder Lake Erie door richting Lake Michigan voor de eerste etappe van onze reis.

De regen in Nederland is de week voor vertrek beter te tolereren met de wetenschap dat het op onze vakantiebestemming wel aangenaam is. Woensdag is het nog ff spullen pakken. We pakken licht, want de ervaring leert dat je goed kleren kan shoppen in de VS. Dus wat ruimte hiervoor overlaten is een verstandige strategie. We hebben zelfs onze jongens opgewarmd voor deze plannen. Voor elke week dat we weg zijn, mogen papa en mama één dagje shoppen. We zullen zien wat ervan komt maar een gewaarschuwd mens telt voor twee.

We hebben p1 geboekt op Schiphol dus kunnen we zo de garage inrijden en zonder regenjas de luchthaven bereiken. Het dagje wachten is begonnen. De jongens ervaren de rijen als lang, terwijl ik het idee heb dat de checkin en douane hartstikke vlot verloopt. We hebben in ieder geval nog aardig wat tijd te doden voordat de “mind your step” mededeling plaats gaat maken voor “get ready for take off”.

We eten in een Amerikaans restaurant. Want, zo zeggen we tegen onze jonge reisgenoten, ik twijfel of ze in Amerika wel de McDonalds kennen. Ze voor de gek houden wordt steeds lastiger kan ik je vertellen al keken ze me voor twee tellen wel wat twijfelachtig aan. We zwaaien de hypermoderne robotstofzuigers op Schiphol uit en duiken, met een uurtje vertraging, in de schermpjes in de stoelen voor ons voor vermaak. Voor je het weet ben je drie films verder en begeef je je op een ander continent.

Onze jongens zijn top reizigers is de voorlopige conclusie. We zijn alle vier van mening dat het wachten op de koffers in Canada lang duurt. De vermoeidheid begint ook wel een beetje toe te slaan en kunnen alle vier niet zoveel meer hebben. Douane door en dan nog snel naar het autoverhuurbedrijf.

Daar zegt de ene tegen de andere collega “what do we still have for a familie of 4”, uiteindelijk krijgen we de keus uit een voor Europese begrippen redelijk grote SUV en voor Amerikaanse begrippen weliswaar kleine of een mega dikke Dodge Ram pick-up truck. Ik ben geen echte autoliefhebber maar mijn hartje ging toch ff wat sneller kloppen bij het zien van de Dodge. Meer Amerikaanser wordt het niet. Maar dan komen de praktische overwegingen. De pickup kan gemakkelijk 4 personen hebben, maar de koffers moeten dan achterin de bak. En dat is nou juist niet zo handig voor een road trip. Met toch wel beetje pijn in m’n hart besluiten we te kiezen voor de Toyota Corolla crossover.

Onze eerste km’s zijn een feit, het eerste hotel is circa 20 min rijden. Ondanks de lange reisdag leven de kids helemaal op in het hotel. Weet niet precies wat het is maar ze lijken altijd een stoot adrenaline te krijgen bij elke nieuwe hotel ervaring. We slapen goed, zijn vroeg wakker en hierdoor de drukte voor bij het ontbijt. Vandaag op naar Niagara Falls. Wij zijn onder de indruk maar de jongens hebben het er al gauw gezien. Misschien nog te jong en/of ongeduldig om de schoonheid te waarderen. Ze lijken nog niet echt te kunnen genieten van het reizen en het onbekende dat achter elke bocht schuilgaat. Er bestaat dagelijks veel nervositeit omtrent hoe lang we moeten rijden, wat we gaan doen etc.. Hopelijk zal dit de komende weken nog wat wegebben.

Het is altijd ff een dingetje die grensovergang maar ik mag na vier jaar weer voet op Amerikaans grondgebied zetten. Eenmaal de grens over is het zoeken naar de eerste de beste Walmart, waar we nog wat roadtrip spullen gaan kopen zoals een koelbox en wat overig picknick spul. Gelukkig de credit card doet het hier wel. In Canada nog ff gestopt voor een flesje drinken en andere lekkernijen en toen deden alle betaalpasjes het niet. Toen de vrouw er een kassa verderop wind van kreeg was ze zo aardig om haar kaart ervoor te houden en voor ons te betalen. Ik was wat overdonderend want het was toch €15 ofzo. Wat een vrijgevige Canadees. Enige wat ze zei was “pay it foreword”.

De komende dagen trekken we ten zuiden van het gigantische Lake Erie westwaarts. In het plaatsje Erie bezoeken we het State park waar we lekker aan het strandje gaan zitten vergezeld met de lokalen, veel toeristen zijn er niet, het is hier dan ook geen Yellowstone.Leuk hebben we het er wel. Temperaturen van grofweg 24 graden en bewolkt. Ik dacht smeer me later wel in, twijfelde ook nog of ik het water in zal gaan. Zo verraderlijk weer, kwam als een rode kreeft weer in het hotel. Nagenoeg alle hotels hebben een zwembad en daar laten we de jongens vaak nog even in uitrazen voor het naar bed gaan. We worden steeds beter in het roadtrippen. De aangeschafte koelbox is ideaal, elk hotel is voorzien van een ijsmachine waar we iedere ochtend de box mee vullen. Ook het uit de koffer leven begint te wennen, al moeten Nicky en ik beide bekennen dat we het reizen met een camper missen waar je eenmalig zo alle kleren in de hiervoor bestemde kasten plaatst, en klaar voor een aantal weken.

Op naar Cleveland waar we een potje honkbal gaan aanschouwen, iets wat de kids ook een keer moeten hebben ervaren. De Guardians gaan het opnemen tegen de Chicago White Sox. Parkeren is eerst nog ff een uitdaging maar we vinden uiteindelijk een plekkie. We lopen in colonne naar het stadion, de sfeer onderweg is om van te smullen. Zo’n wedstrijd wordt wel behoorlijk opgeleukt met allerlei dingetjes dus de jongens vinden het vast leuk, maar lang zijn ze wel. Eerst nog veel vragen moeten beantwoorden over de regels, voetbal is natuurlijk het enige wat ze kennen. We redden het bijna tot het einde. De bottom of the 8th inning, voor de kenners, besluiten we te vertrekken, dan zijn we de verkeersdrukte voor en kunnen we nog een duik nemen in het hotel.

De Toyota Corolla crossover is tot nu toe goed voor onze geweest maar het is zeker geen Tesla. En dat blijkt wel na de wedstrijd. Bij de Tesla loop je zo weg en gaat alles op slot en vanzelf dicht. Tot onze schrik lijkt een raam open te staan na de bijna 3 uur durende wedstrijd. Al onze baggage zat er gelukkig nog in. Pff hebben wij even geluk gehad.

We ontwaken uitgerust en dat is maar goed ook. Vandaag is onze langste reisdag met iets meer dan 3 uur op de navigatie. We rijden naar Michigan. Michigan wordt wel eens “the hand from God” genoemd. Niet omdat Maradona er heeft gescoord maar omdat de vorm op een hand lijkt. Vandaag rijden we als het ware over de pols van Michigan. Kids hebben vooraf flink gezucht maar doen het uiteindelijk prima. Pitstop en tanken en daar scheuren we de tolweg weer op. Eenmaal de staat Indiana uit door het toll poortje. Met de creditcard betaald want dat is het enig pasje wat het altijd doet. Hoeveel was dat vroeg Nicky, 22 dollar meende ik te hebben gezien, maar zij zag toch echt 122 dollar en helaas had ze gelijk. We hadden vermoedelijk een kaartje van een vrachtwagen getrokken ofzo, maar jemig die was wel heftig. Maar de trouwe lezers zullen weten, we hebben doorgaans weinig geluk met toll.

Ondanks de lange rit arriveren we vroeger dan dat we kunnen inchecken. We besluiten nog naar het huis te gaan waar ik voor het eerst het daglicht zag, 40 jaar na dato. Parkeren was lastig, alles is private property. In het kader van brutale mensen hebben de halve wereld, besluiten we maar brutaal pal aan het meer te gaan parkeren. Wel gevraagd aan een man die bezig was om het huis. Die was er aan het klussen en vond alles prima, de eigenaren waren niet thuis. Dit gaat lekker. We lopen 50 meter naar stop 32, vroegere bushaltes waarvan de nummers nu nog dienen als wegaanduidingen. Stop 32 was dus “mijn” eerste halte. We staan er even te kletsen en na een paar zinnen Nederlands vraagt een man, die er staat te wachten, waar we vandaan komen. Ik vertel natuurlijk het verhaal dat ik hier een steenworp vandaan geboren ben. Hij vroeg me direct welk nummer, nou je gelooft het niet, hij was gewoon de huidige eigenaar van mijn geboortehuis. Hij ging padellen maar wij mochten naar het huis om foto’s te maken, de tuin in etc. Hoe toevallig en ook hoe bijzonder. We doen die avond nog een Amerikaans rondje eten. Die heeft zin in dit en wij in dit. Alles kan en mag.

De dagen vliegen voorbij, morgen zullen we alweer Lake Geneva op de navigatie gaan tikken. Hier zullen we een dikke week bij m’n tante gaan logeren. Hierover later (vermoedelijk) meer. Ik heb writers block ofzo, het schrijven gaat moeizamer dan andere jaren.