Mallorca 2023

Onze telefoons herinneren ons er regelmatig aan, middels de functie “op deze dag”, dat het voorjaar in NL vorig jaar veel zonniger was en eerder op gang kwam. Frequent zien we foto’s waarin de jongens al een korte broek aanhebben. Even eruit, het liefst naar een bestemming waar de zon echt z’n best doet, zou wel heel lekker zijn. We beoefenen beide geen salesfunctie, maar dergelijke zaken hebben we zo aan onszelf “verkocht”.

Qua bestemming hebben we al snel Mallorca in het vizier. Korte vlucht, plezierige eerdere ervaringen, bekenden die er wonen en nog redelijk betaalbaar. Het weer blijft altijd een gokje, op moment van boeken is het nog maar 16 graden, pakweg hetzelfde als in NL. Een week voor vertrek worden we aangenaam verrast met voorspelde temperaturen van tussen 24-30 graden. Het lijkt erop dat onze gok goed gaat uitpakken.

De koffers zitten dicht, weliswaar met flinke spanning op ritsen maar goed alles zit erin. We kunnen nog maar een gering aantal uurtjes genieten van onze eigen kussen. De wekker staat namelijk op een onmenselijk vroeg tijdstip, 1 uur. Het vliegtuig vertrekt om 5:40 maar door de perikelen op Schiphol en met de beelden van enorme wachtrijen nog vers in ons geheugen gegrift durven we niet te laat van huis. Maar zelfs die paar uurtjes slaap worden ons niet gegund want we schrikken wakker van een immens harde onweersknallen. Glenn ligt al voor middernacht bij ons in bed.

Zoals te verwachten valt de wekker zwaar, vermoedelijk omdat we vlak na de onweersbui en net voor de wekker weer diep in slaap zijn gevallen. De illusie dat onze jongens gaan slapen in de auto hebben we een aantal vakanties geleden al opgegeven. En terecht want de hele weg naar Schiphol was Klaas Vaak niet te bekennen.

De zorgen over de douane, security en check-in bleken ongegrond, we waren er in een mum van tijd door. De paar winkeltjes die, op dat tijdstip, open zijn verkend en nog even bij de gate met de snufferd in de iPad. En jawel we kunnen hoor. De jongens worden bij binnenkomst vrolijk begroet door de pilote, ze mogen zelfs even in de cockpit komen kijken. Ze zijn wat overdonderd door dit aanbod waardoor het blijft bij een korte glimpse en dan snel door naar rij 26.

Ik durf niet te zeggen of ze thuis ook de broek aan heeft maar op haar werk in ieder geval de “lolbroek”. Door de intercom wordt gekscherend het volgende meegedeeld “voor de mannelijke passagiers die zich zorgen maken over een vrouwelijke piloot, dat is niet nodig. Het enige wat ik niet kan is achteruit rijden, maar gelukkig kan dit toestel dat ook niet. Dat wordt met een karretje gedaan en die wordt gelukkig, voor jullie en voor mij, bestuurd door een man. Vele medepassagiers en ik konden haar grappen wel waarderen.

Hoppa nu gaan we dan eindelijk, wielen worden ingeklapt en het is Mallorca here we come. Ikzelf kon de ogen amper nog open houden, Finn en Nicky doen met me mee. Glenn, die strijder, wilde nog altijd niks van slapen weten, hij zal het langer volhouden dan de batterij van z’n iPad. De vlucht zelf vliegt voorbij en voor we het weten zitten we een paar krabbels verder in onze huurauto richting het hotel.

We wisten dat het het begin van het seizoen was hier op Mallorca, maar we vallen van de ene verbazing in de ander. Dit is de eerste dag dat het hotel überhaupt gasten ontvangt. Op één stel na zijn wij de eersten die inchecken. Toch wel een beetje onwerkelijk zo’n resort praktisch voor onszelf te hebben. Alone in paradise zegmaar, we hebben toch een beetje gemengde gevoelens hierover. Fijn om altijd het beste plekje bij het zwembad te hebben, maar ergens ook vreemd om een van de weinige gasten te zijn. Een beetje reuring en wat te kijken missen we de eerste dag wel moet ik bekennen. Badmeester Tony geeft aan dat het zo vol loopt. Dat blijkt daadwerkelijk ook het geval.

De komende dagen is het dan ook genieten van de zon, spelletjes aan het zwembad. Al is het water nog wat fris de verkoeling hebben we soms ook wel nodig. Vroeger waren we minder enthousiast over dergelijks resorts. Minder authentiek en toch een beetje massaal, maar sinds we kinderen hebben is de opinie behoorlijk bijgedraaid. Onze boys zijn niet zo van de toerist uithangende, stadjes verkennen en lang moeten wachten op het eten in een restaurant. Ideaal als alles zo allemaal klaar ligt. Het eten is niet om over naar huis te schrijven, vooral Glenn is kritisch en zou vermoedelijk hierover geen goeie recensies achterlaten als hij hier oud genoeg voor was. Al moet ik hierbij wel vermelden dat hij van de stempel is “wat de boer niet kent”..

Ze bij het zwembad wegkrijgen voor een andere activiteit is al een enorme uitdaging. We hebben een voetbal gekocht want achter het zwembad hebben we een voetbalveldje ontdekt. Na flink wat goals is het tijd voor een duik in het zwembad. Er is water aerobics gaande waar een Engelse man, hard z’n best aan het doen om het all-inn concept er uit te krijgen, tot ieders vermaak net iets te enthousiast meedoet.

Jongens passen zich graag aan de late Spaanse bedtijden maar een siësta homaar. Ze zijn de kater van de erg korte eerste nacht ook nog niet helemaal te boven. Eerste twee dagen gaan goed maar daarna merken we toch dat de vermoeidheid toeslaat. Er zijn momentjes waarop de jongens het even niet weten. Het zijn niet van die durfhalzen die uit eigen initiatief meedoen aan het animatie wat verzorgd wordt voor kinderen door het hotel. Ook niet met een zetje van hun ouders.

We worden vrolijk wakker maar bij het opentrekken van de gordijnen is het toch ff slikken. Tot onze schrik is het vandaag niet strak blauw en zien we zelfs wolken. Laten we de huurauto dan toch eindelijk benutten en er op uit gaan. Wel onder nogal wat protest van onze jongens besluiten we het eiland te gaan verkennen.

We eindigen op het strand waar we het water niet trotseren maar ons goed vermaken op het strand. Eerst voetballen en een zandkasteel. Nog een leuk idee, de jongens ingraven. We hebben dikke schik. Finn is al geweest nu is het de beurt aan oudste. Die wil graag een hele diepe kuil, deze wens komt in vervulling. Hij had ondertussen dorst gekregen, dus leek het ons een goed idee om een platte steen op z’n benen te leggen als tafeltje. Z’n flesje erop en laten we ook maar een paar chippies erop leggen. Even de telefoon pakken want dit is een leuk kiekje. Er volgde een luide kreet. Een hele dikke meeuw zag zijn kans schoon om z’n chips zo uit z’n hand te pakken. Ineens had Glenn oer krachten en zichzelf in een oogwenk bevrijd. Hij was z’n kwallen trauma van Noorwegen nog amper te boven en nu dit. De angst in z’n ogen zal me nog lang bijblijven. Na wat troostende woorden van mam, kon hij inmiddels ook wel de lol ervan inzien. Toch het vermoeden dat het meer een zwembad type zal gaan worden.

Inmiddels zijn er meer dagen verstreken dan dat we nog tegoed hebben. Een realisatie dat altijd even slikken is. Denk dat ik het qua verslag hierbij zal laten om niet in herhaling te hoeven vallen. Het is immers meer van hetzelfde. Maar ow wat heerlijk er even op uit te zijn met z’n viertjes. Tot in de Verenigde Staten, waar we deze zomer naar af zullen reizen.

Voor nu, Groeten uit Mallorca!