Toronto

In de verte zien we de skyline van Toronto al verschijnen. Eenmaal aangekomen op de camping komen we erachter dat het 1,5 uur duurt om met het openbaar vervoer de stad in de komen. Met de camper de smalle straten van deze stad trotseren is geen reële optie. We besluiten die middag van het zonnetje te genieten op de camping omdat we deze in iets meer dan een etmaal niet gezien hebben en om morgen Toronto in te gaan. De toeristen zijn op deze camping in de meerderheid. Veel aanwezigen lijken vaste bewoners en zeker niet allemaal in grote campers. Op de plek naast ons staan er drie grote tenten en woont zo te zien een gezin met 5 kinderen. Ze koken op open vuur omdat ze niet beschikken over een kookplaat. Ook andere lijken in economisch zwaar weer terecht gekomen te zijn en deze camping thuis te noemen. De lage olieprijs heeft Canada geen goed gedaan de afgelopen jaren vertellen de andere buren. Mensen wonen hier en zijn werk gaan zoeken in Toronto.

De volgende ochtend regent het "cats and dogs", zoals ze dat hier zeggen. Geen zin om met dit weer de bus en trein te moeten pakken en met een poncho door Toronto rond te lopen. We besluiten die dag dan maar om met de camper naar een overdekt winkelcentrum te rijden om daar wat vertier te zoeken. We kopen wat kleertjes voor Glenn, lunchen en pakken later die middag onze koffers. Morgen om 10 uur moet de camper worden ingeleverd en zitten de drie weken er alweer op. We vliegen morgen pas om 21 uur s'avonds en kijken wat op tegen deze lange dag. Nicky weet me te vertellen dat er zoiets bestaat als een daytime hotelkamer. Laten we deze vakantie dan maar luxe afsluiten en we boeken de kamer zodat Glenn nog ff lekker kan slapen voor de lange reis naar NL.

Die nacht wordt Glenn wakker en is echt ontroostbaar. Alle voor de hand liggende acties: schone luier, voeding en een liedje zingen bieden geen soelaas. Zou hij ook balen dat we weer naar huis moeten of zijn het toch de tandjes. Na een uurtje krijgen we hem uiteindelijk rustig door wat filmpjes, van een vrolijke Glenn, te tonen. Weer iets in ons arsenaal om in de toekomst het hem naar zijn zin te maken. Als dit maar geen voorbode is voor de vlucht van morgen speelt er toch in je achterhoofd. We zijn nu helemaal blij dat we zijn gegaan voor de hotelkamer. Die nacht verloopt verder zonder interrupties en we pakken allemaal nog wat uurtjes slaap. De wekker gaat en de laatste spullen worden in de koffers gepropt. Op naar de camperverhuurder.

We leveren "ons huisje" schadevrij in, rekenen de 74 extra kilometers af en worden afgezet bij het hotel dichtbij de luchthaven. Hier even in bad, surfen wat op het internet en doen we een middag dutje. Vervolgens gaan we rond 18:00 uur richting de luchthaven. We eten daar nog een pizza en boarden het toestel van Air Canada. Glenn is, net zoals op de heenweg bijzonder nieuwsgierig. We komen naast een jongen uit Soest te zitten waar Glenn een aantal leuke interacties mee heeft. Wederom vragen we aan de stewardess of het mogelijk is om gebruik te maken van de basinet. In tegenstelling tot de heenvlucht zijn alle stoelen bezet. Eerst stribbelen ze nog wat tegen, hij is al wel beweeglijk en groot. Na wat dwingender te hebben gevraagd en aangegeven dat hij voldoet aan de gestelde criteria (max 12 kilo en niet kunnen zitten) krijgen we het gelukkig voor elkaar. Een lange vlucht met onze zware pummel op schoot was zeker minder plezierig geweest. Tijdens het opstijgen voedt Nicky Glenn en plaatsen we hem in zijn bedje, waar hij tot in het Nederlandse luchtruim heerlijk slaapt. Ow wat zijn we blij, voor hem, voor ons en voor de medepassagiers :). We moeten hem zelfs wakker maken omdat hij tijdens de landing op schoot moet zitten.

De laatste kilometers leggen we af met de trein naar Meppel, inmiddels vergezeld door mijn vader die ongeveer gelijktijdig is geland op Schiphol.

Conclusie
Een verre reis maken met een 7 maanden oude baby is goed te doen en erg goed bevallen! We zijn trots op ons mannetje hoe hij is omgegaan met alle indrukken en ervaringen. We zouden het zo weer doen.

De laatste avond hebben Nicky en ik nog een selectie foto's bekeken van eerdere reizen en geconcludeerd dat het weer eens tijd is voor Azië. Amerika hebben we inmiddels al aardig verkend.

Ondanks dat we een prachtige reis hebben gehad is wat we in de Great Lakes regio gezien hebben niet te vergelijken met het westelijke deel van de VS. De daar te bewonderen landschappen en nationale parken zijn zo prachtig en divers, daar valt niet mee te concurreren. We hebben wel het idee dat we meer het "echte" Amerika, in ieder geval een minder toeristisch deel, hebben mogen ervaren. Over het algemeen zijn de mensen hier erg vriendelijk, zowel de Amerikaan als de hierom bekend staande Canadees. En niet alleen omdat wildvreemden hier niet aarzelen om ons te complimenteren over ons mooie ventje.

Nu ook wel weer lekker om thuis te zijn. Al moest Glenn wel even wennen aan "thuis" na drie weken zich elders te hebben begeven. We hebben ons moeten inhouden om hem niet in zijn reistentje te laten slapen de eerste nacht, want van naar bed gaan wilde hij niets weten gister. Het zal de jetlag wel zijn. Als we iets geleerd hebben is het dat kinderen erg flexibele wezens zijn en zich, zolang wij in de buurt zijn (wie weet ook wel zonder ons), overal vrij snel thuis kunnen voelen.

Tot snel mensen. Liefs ons!