Manitoulin Island

We vertrekken die ochtend richting de brug die de oversteek van Amerika naar Canada mogelijk maakt. Voor de oversteek nog even wat van onze groene briefjes opmaken door de brandstoftank bij te vullen en wat lekkers te kopen voor onderweg. We houden nog wat over, maar we komen ongetwijfeld wel weer eens terug, dus erg vinden we het niet. Gezien onze ervaring bij de eerste grensovergang houden we onze adem in en doen ons best om er zo "onschuldig" mogelijk uit te zien. Het feit dat er, met enorme letters, Canadream voorop onze camper staat zal ertoe hebben bijgedragen dat we zo door mochten rijden.

Manitoulin Island, onze volgende bestemming, is net te ver rijden om in één keer te overbruggen met onze kleine passagier. We zullen dan ook ergens halverwege een camping opzoeken. De Tom Tom, waar je zeker niet zonder kunt tijdens zo'n reis laat ons hier echter wel even in de steek. "Uw bestemming bevindt zich aan de rechterkant" wordt ons verteld. Helaas in geen velden of wegen een camping te bekennen. Na een paar keer heen en weer te hebben gereden besluiten we het maar ergens te vragen. Een man die z'n gras aan het maaien is geeft aan dat er een camping ongeveer 5 km verderop ligt. We zijn het zoeken zat, volgen zijn instructies op en arriveren even later bij een meertje waar inderdaad Campers en trailers staan.

Het is een erg oude camping maar voor een nachtje prima te doen. In de VS en Canada betekend de feestdag Labor Day, begin september, doorgaans het einde van het vakantieseizoen. Ook hier is dat merkbaar. Twee van de vaste staanplaatsen worden worden nog bewoond maar verder niemand te bekennen. Het is er ook echt bijzonder stil. We hebben ervaren dat de meeste campings zich langs spoorlijnen, snelwegen of aanvliegroutes begeven. Vermoedelijk door de goedkope grond. Deze camping is blijkbaar een uitzondering want je hoort echt niks, ook wel eens lekker. We genieten die avond van een prachtige sterrenhemel en kruipen er vroeg in. We hebben gelukkig ook een tweetal lange broeken gepakt en die hebben we hier ook echt nodig. Zodra de zon ondergaat wordt het echt koud, 8 graden ofzo.

Een man op de camping vraagt ons naar onze route en nadat we hem vertellen dat de eindbestemming Toronto is vraagt ie of we de Ferry gaan nemen. Na Manitoulin Island hebben we, over land in ieder geval, nog een aardig stuk te overbruggen zonder al teveel bezienswaardigheden. Deze vraag heeft ons dan ook geïnspireerd om de route te wijzigen. Als we de Ferry pakken snijden we een aardig stuk af en winnen we zelfs een dag. Deze aanpassing kent eigenlijk alleen maar voordelen. We hebben geen ongelimiteerde kilometers op deze camper en het gaat krap worden met de inbegrepen 3.200km. Ook al zal de Ferry niet goedkoop zijn kan dit als nog schelen, extra kilometers kosten namelijk zo'n 0,40 Canadese dollar per stuk.

Manitoulin Island is het grootste eiland ter wereld, in een meer. De eerste nacht brengen we door op de Camping Batman in het noorden. Voordat we de stekker in het stopcontact steken rijden we eerst naar de hier bekende Bridal Veil waterval. Het is vandaag mooi weer maar de voorspelling voor morgen zijn niet al te best. We maken, na de watervallen te hebben bezichtigd nog een wandeling langs een heftig kolkende beek. We zijn blijkbaar net een week te vroeg want meerdere malen wordt ons de vraag gesteld of we ook zalmen hebben gespot. Ze zwemmen hier blijkbaar stroomopwaarts rond deze tijd van het jaar. Erg jammer want zoiets zouden we graag een keer in het echt willen zien.

Een achtbaanweg, flinke heuvels die weer uitzicht bieden over een vallei, brengt ons weer terug naar de camping. Hier bekijken we de zonsondergang aan het meer, ja deze regio heeft bijzonder veel meren. Die nacht gaat het flink tekeer, wind en regen. Tot nu toe hebben we het geluk gehad om vergezeld te worden door prachtig weer. Die ochtend blijft het echter regenen wat zeker jammer is. We verkennen het eiland dan maar door wat rond te rijden in de camper. Het eiland is een groot reservaat van de zogeheten First Nation bewoners van Canada, inheemse stammen die hier nog in grote getale wonen.

Voornemens om die avond in het zuiden te overnachten maar eenmaal aangekomen blijkt de camping al gesloten. Shit, dat is ff balen. Wat nu? We overwegen even om vandaag al de Ferry te pakken want met dit weer hebben we hier weinig te zoeken. We voelen ons ook wat onthand zonder internet, is de VS hadden we een soort dongel waarmee we altijd 4G internet hadden. In Canada geen/slecht toegang tot internet. Een perfecte gelegenheid voor een digitale detox zou je misschien denken. Dat is zo maar we hebben het er wel moeilijk mee.. Vooral omdat niks vooraf vast staat of is gereserveerd.

We besluiten toch maar, zoals gepland, morgen de Ferry te pakken. Nu maar een camping proberen te zoeken via de Tom Tom. Het eerste alternatief blijkt ook al dicht. 40 km landinwaarts is er nog een, die maar proberen dan. Deze was gelukkig nog open al zou die over een paar dagen ook gaan sluiten. We doen hier nog een strandwandeling en de wind zorgt die avond voor een schuddende camper. De golven zijn die ochtend nog heftig en we hopen maar dat de Ferry nog gaat met dit weer.

We sluiten in de haven aan in de rij om te boarden. Hier nog maar een souvenirwinkeltje bezoeken met veel totampalen, dream catchers en allerlei indiaanse dingetjes. Het is kijken kijken niet kopen want we hebben weinig ruimte in de koffers. En dan is het tijd en rijden we het vrachtruim van de Ferry in. Met Glenn in de draagzak betreden we het dek om een fotootje te maken van de afvaart. Eenmaal op open water deint het schip ontiegelijk. Denk wel golven van acht meter te hebben gezien. De grotere spatten zelfs water op tot bovenop het schip. Wow dit is heftig. Nicky ziet al wat bleekjes en heeft het duidelijk niet naar d'r zin. Glenn vindt het gelukkig allemaal reuze interessant en kijkt zijn ogen uit. De kinderen die achter ons zitten houden al zakjes voor de mond en ik ben blij dat hij het naar zijn zin heeft. De overtocht duurt ongeveer 2 uur.

Glenn begint zich na een uurtje wat te vervelen dus besluit ik een rondje met hem te gaan lopen. Het is goed vasthouden want het schip blijft heftig schommelen. De geluiden die, bij het passeren van de wc's, door de gangen galmden klonken niet prettig kan ik je vertellen. Veel passagiers hadden last van de onrustige wateren. We meren veilig aan, geven Glenn wat te eten zetten de reis voort naar een KOA camping iets verderop. Hierna onze laatste bestemming alweer :(. We doen Toronto aan voor de laatste twee dagen van onze vakantie. Cliché, maar wat gaat de tijd toch snel.