Chicago
Blijf op de hoogte en volg Chris en Nicky
23 September 2015 | Verenigde Staten, Chicago
To update or not to update...?
Elke reis weer rijst de vraag of ik vrienden/familie op de hoogte ga houden middels deze updates. Tot vandaag was het besluit nee, geen zin in. Los gezien van het feit dat de updates doorgaans gewaardeerd worden en ik het zelf ook heerlijk vind om af en toe de belevenissen van eerdere reizen terug te kunnen lezen, blijft het ieder jaar toch weer een drempeltje. Uiteindelijk besluit ik toch maar weer wat tikken. Wat moet je ook anders doen rond 5 uur ‘s ochtends wanneer de jetlag je nog in haar greep houdt.
We hadden onze pijlen dit jaar eerst op Zuid Amerika gericht. Omdat ik dit jaar "maar" drie weken vrij kon krijgen, wat eigenlijk net te kort is voor wat we daar wilden gaan zien/doen. Ook was het prijskaartje aan de hoge kant dus hebben we besloten om naar de USA te gaan. De Galapagos eilanden wachten wel op ons hopen we :) Achteraf allemaal prima omdat we ontdekten dat Nicky zwanger is. Een backpack op je rug en een babybult voorop in de Zuid Amerikaanse zon was niet ideaal geweest. Dan kan je toch beter in een camper rond tuffen die van alle gemakken is voorzien.
Vrijdag ochtend pakken we de eerste trein richting Schiphol. Nicky heeft, via haar werk, upgrade vouchers weten te bemachtigen waarmee je stand-by staat voor een plekje in business class. Stel je voor: dan zit je gewoon in die stoelen (bedden eigenlijk) waar je normaal gesproken met een jaloerse blik voorbij loopt onderweg naar je plekje achterin zonder beenruimte en/of naast het toilet. Iedere dag checken we als bezetenen de beschikbaarheid. De eerst dagen zijn er nog twee vrije stoelen, o nee @&*$#. Een dag voor vertrek nog maar één beschikbaar. Op de dag van vertrek zijn er weer twee stoelen vrij. Om een lang verhaal kort te maken: we hadden een teleurstelling te verwerken. Er waren maar liefst acht mensen die stand-by stonden voor de twee beschikbare stoelen. Zelf de zwangere buik proberen in te zetten om onze kansen te vergroten heeft geen vruchten af geworpen.
De reis verliep verder voorspoedig. Voor je het weet zaten we in de shuttle richting het autoverhuurbedrijf. Geen compact car op voorraad dus krijgen we gratis een grote SUV wordt er gezegd. Toch nog een beetje een upgrade. Bij het inleveren krijgen we echter toch een rekening voor de kiezen. Het zit ons niet mee qua upgrades. We verblijven de eerste nacht bij m'n vader die in Naperville woont, een buitenwijk van Chicago.
Dag twee shoppen we wat en zetten m'n vader af op de luchthaven omdat hij voor 8 weken naar NL gaat. Beetje vreemde gedachte, wij in USA en hij in NL maar goed, we zien hem weer bij thuiskomst. Die middag zetten we koers richting tante Debbie die in het centrum van Chicago woont met uitzicht op Lake Michigan. We blijven daar overnachten om zo wat meer tijd te hebben om bij te praten.
Op zondag, dag drie, is er een familie bijeenkomst georganiseerd wat ons de gelegenheid biedt om een groot aantal familieleden te zien tijdens ons korte bezoek aan Chicago. Geweldig om iedereen weer te zien en het is altijd een leuk dynamiek wanneer de Guth's bij elkaar zijn. Ze waren allen blij dat de naam ook voet aan de grond gaat krijgen in NL met onze aanstaande zoon :)
Dat was onze Chicago etappe alweer. Morgenochtend vliegen we door naar het gokparadijs wat Las Vegas heet. Hier halen we onze camper op.
Tot het volgende schrijven.
Groet,
CnN
Elke reis weer rijst de vraag of ik vrienden/familie op de hoogte ga houden middels deze updates. Tot vandaag was het besluit nee, geen zin in. Los gezien van het feit dat de updates doorgaans gewaardeerd worden en ik het zelf ook heerlijk vind om af en toe de belevenissen van eerdere reizen terug te kunnen lezen, blijft het ieder jaar toch weer een drempeltje. Uiteindelijk besluit ik toch maar weer wat tikken. Wat moet je ook anders doen rond 5 uur ‘s ochtends wanneer de jetlag je nog in haar greep houdt.
We hadden onze pijlen dit jaar eerst op Zuid Amerika gericht. Omdat ik dit jaar "maar" drie weken vrij kon krijgen, wat eigenlijk net te kort is voor wat we daar wilden gaan zien/doen. Ook was het prijskaartje aan de hoge kant dus hebben we besloten om naar de USA te gaan. De Galapagos eilanden wachten wel op ons hopen we :) Achteraf allemaal prima omdat we ontdekten dat Nicky zwanger is. Een backpack op je rug en een babybult voorop in de Zuid Amerikaanse zon was niet ideaal geweest. Dan kan je toch beter in een camper rond tuffen die van alle gemakken is voorzien.
Vrijdag ochtend pakken we de eerste trein richting Schiphol. Nicky heeft, via haar werk, upgrade vouchers weten te bemachtigen waarmee je stand-by staat voor een plekje in business class. Stel je voor: dan zit je gewoon in die stoelen (bedden eigenlijk) waar je normaal gesproken met een jaloerse blik voorbij loopt onderweg naar je plekje achterin zonder beenruimte en/of naast het toilet. Iedere dag checken we als bezetenen de beschikbaarheid. De eerst dagen zijn er nog twee vrije stoelen, o nee @&*$#. Een dag voor vertrek nog maar één beschikbaar. Op de dag van vertrek zijn er weer twee stoelen vrij. Om een lang verhaal kort te maken: we hadden een teleurstelling te verwerken. Er waren maar liefst acht mensen die stand-by stonden voor de twee beschikbare stoelen. Zelf de zwangere buik proberen in te zetten om onze kansen te vergroten heeft geen vruchten af geworpen.
De reis verliep verder voorspoedig. Voor je het weet zaten we in de shuttle richting het autoverhuurbedrijf. Geen compact car op voorraad dus krijgen we gratis een grote SUV wordt er gezegd. Toch nog een beetje een upgrade. Bij het inleveren krijgen we echter toch een rekening voor de kiezen. Het zit ons niet mee qua upgrades. We verblijven de eerste nacht bij m'n vader die in Naperville woont, een buitenwijk van Chicago.
Dag twee shoppen we wat en zetten m'n vader af op de luchthaven omdat hij voor 8 weken naar NL gaat. Beetje vreemde gedachte, wij in USA en hij in NL maar goed, we zien hem weer bij thuiskomst. Die middag zetten we koers richting tante Debbie die in het centrum van Chicago woont met uitzicht op Lake Michigan. We blijven daar overnachten om zo wat meer tijd te hebben om bij te praten.
Op zondag, dag drie, is er een familie bijeenkomst georganiseerd wat ons de gelegenheid biedt om een groot aantal familieleden te zien tijdens ons korte bezoek aan Chicago. Geweldig om iedereen weer te zien en het is altijd een leuk dynamiek wanneer de Guth's bij elkaar zijn. Ze waren allen blij dat de naam ook voet aan de grond gaat krijgen in NL met onze aanstaande zoon :)
Dat was onze Chicago etappe alweer. Morgenochtend vliegen we door naar het gokparadijs wat Las Vegas heet. Hier halen we onze camper op.
Tot het volgende schrijven.
Groet,
CnN
-
23 September 2015 - 18:06
Laura:
Yeahhh zat al te hopen dat er weer een verslag zou komen....
Leuk!! Ben benieuwd naar jullie ervaringen!!have fun met zn 2/3en -
23 September 2015 - 18:21
Surrenda:
Oh, gelukkig dat het een JA is geworden over de update! heb van je eerste verslag al weer zeer genoten!
Alle goeds op jullie verdere reis. -
23 September 2015 - 18:38
Stefanie:
Leuk verhaal weer!Ik kan je in ieder geval vertellen dat je met een baby wel overal voorrang hebt, door de douane en bij het instappen. Daar kunnen jullie dan alvast naar uitkijken bij jullie reis in september 2016 ☺
Veel plezier schatten! X -
23 September 2015 - 20:41
Wind:
geloof maar dat we heerlijk verrast waren en genoten van wat je deelde.
kijk alweer uit naar n mooi vervolg. veel moois en liefs voor jullie -
24 September 2015 - 11:25
Winda:
Net dit gekopieerd met grote letter om naar mam, oma te sturen.
k heb wel even shoppen in winkelen vertaald. En "to update or no"t er maar helemaal uitgelaten, want dat is zoveel uitleggen.
liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
